Τις προάλλες διάβαζα (ή μάλλον διέτρεχα βιαστικά) το ποστ του old boy για το Somewhere, τη νέα ταινία της Σοφία Κόπολα. Σε κάποιο σημείο αναφέρεται στον πατέρα Κόπολα και στο Αποκάλυψη τώρα (μια ταινία που θα πλήρωνα όσο-όσο για να ξαναδώ στη μεγάλη οθόνη). Περίπου ταυτόχρονα, σε μια μοναδική ιντερνετική συγκυρία, έπεφτα πάνω σε αυτή τη φωτογραφία: η 8χρονη Σοφία, με παπιγιόν, καθισμένη στους ώμους του διάσημου μπαμπά της, το 1979 στις Κάννες, όπου το Αποκάλυψη τώρα κέρδιζε τον Χρυσό Φοίνικα. Ο κύκλος ανοίγει.
Λίγα χρόνια μετά, το παιδικό μουτράκι έχει γίνει εφηβικό, η Σοφία έχει μάθει να χαμογελάει στο φακό, συνεχίζει όμως να συγχρωτίζεται με διάσημους: εν προκειμένω την Ντάιν Λέιν και τον Ματ Ντίλον (πρωταγωνιστές τόσο στο Outsiders όσο και στο Rumble Fish (Ο αταίριαστος), του πατέρα Κόπολα πάντα).
Fast forward στο 2010: η Σοφία είναι περισσότερο διάσημη ίσως από τον πατέρα της, και με τη νέα της ταινία κερδίζει το Χρυσό Λιοντάρι στο φεστιβάλ της Βενετίας. Το Somewhere μιλάει για τη σχέση ενός κοριτσιού με τον διάσημο μπαμπά της, σταρ του σινεμά. O κύκλος κλείνει.
I wasn't listening, though. I was thinking about something else--something crazy. "You know what I'd like to be?" I said. "You know what I'd like to be? I mean if I had my goddam choice?" "What? Stop swearing." "You know that song 'If a body catch a body comin' through the rye'? I'd like--" "It's 'If a body meet a body coming through the rye'!" old Phoebe said. "It's a poem. By Robert Burns." "I know it's a poem by Robert Burns." She was right, though. It is "If a body meet a body coming through the rye." I didn't know it then, though. "I thought it was 'If a body catch a body,'" I said. "Anyway, I keep picturing all these little kids playing some game in this big field of rye and all. Thousands of little kids, and nobody's around--nobody big, I mean--except me. And I'm standing on the edge of some crazy cliff. What I have to do, I have to catch everybody if they start to go over the cliff--I mean if they're running and they don't look where they're going I have to come out from somewhere and catch them. That's all I'd do all day. I'd just be the catcher in the rye and all. I know it's crazy, but that's the only thing I'd really like to be. I know it's crazy."
Χόλντεν παλιόφιλε, δεν ξέρω για σένα, εγώ πάντως το βρήκα το Γκράαλ της μετεφηβικής μου ζωής. Τώρα είμαι στο σικαλοχώραφο, αλλά δεν είμαι φύλακας. Φύλακας δεν υπάρχει πουθενά, κι εγώ πηγαίνω γραμμή στον τρελογκρεμό.
with an Apple Macintosh you can't run Radio Shack programs in its disc drive. nor can a Commodore 64 drive read a file you have created on an IBM Personal Computer. both Kaypro and Osborne computers use the CP/M operating system but can't read each other's handwriting for they format (write on) discs in different ways. the Tandy 2000 runs MS-DOS but can't use most programs produced for the IBM Personal Computer unless certain bits and bytes are altered but the wind still blows over Savannah and in the Spring the turkey buzzard struts and flounces before his hens.
Charles Bukowski
Ένα από τα ποιήματα του Μπουκόφσκι που θέλω εδώ και πολύ καιρό να ανεβάσω. Συν τοις άλλοις, το συγκεκριμένο δένει και με την κουβέντα περί Blogger, Wordpress, feeds, smilies και άλλων δαιμόνων στα πρόσφατα σχόλια. Το ποίημα εκδόθηκε το 1986 (εξού και οι ξεχασμένες πλέον μάρκες), όταν ακόμα δεν είχαν επικρατήσει οι λεγόμενοι «συμβατοί», με αποτέλεσμα τη Βαβέλ που περιγράφει ο Μπουκόφσκι.
Trivia: Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπουκόφκσι έγραφε σε υπολογιστή και ήταν ενθουσιασμένος από τη βελτίωση της παραγωγικότητάς του.
Φτιάξε κι εσύ ένα κόμμα, μπορείς. Έχουμε και λέμε:
Οι Κουβέλης & σία έφυγαν από την Κουμουνδούρου και μετακόμισαν σε ΔΗ.ΑΡΙ για να τους έρχεται πιο φτηνά. Ο Αλαβάνος πολύ θα ήθελε να κάνει κόμμα κι αυτός, αλλά με τα ψίχουλα που πήρε στην περιφέρεια Αττικής μάλλον για τελεία το πάει. Ο Δημαράς ψήνεται, αλλά πρώτα λέει θα αφουγκραστεί τον κόσμο (και την Ντόρα, λένε οι κακές γλώσσες). Η Ντόρα θα ιδρύσει το δικό της κόμμα την Κυριακή στο Μπάντμιντον (να θυμηθώ να πάρω το κοστούμι από το καθαριστήριο) εν πορδαίς και οργάνοις. Φήμες ότι το βασικό σύνθημα του κόμματος θα είναι «Κάτω η οικογενειοκρατία» ελέγχονται ως ανακριβείς και κακοήθεις. Τέλος, ο Μίκης Θεοδωράκης ιδρύει κίνημα πολιτών (αν και αρχικά είχε πει ότι θα το ιδρύσει μόνο αν ο Παπανδρέου προχωρήσει σε εθνικές εκλογές). Αυτός πάντως δικαιολογείται γιατί έχει το ακαταλόγιστο (όχι λόγω γηρατειών, αλλά εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον).
Σ' αυτόν τον τόπο, άμα πετάξεις μια πέτρα ή σκύλο θα πετύχεις ή πρόεδρο. Σας το λέει ένας σκύλος, που έχει διατελέσει και πρόεδρος (αλλά όχι κομματόσκυλο)...
I. Πριν από λίγες μέρες, στην εκπομπή του γίγαντα της δημοσιογραφίας (και pet hate του ανδαλουσιανού σκύλου) Λάλα, ο συνεργάτης του μας πληροφόρησε, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση που ξεχείλιζε από το μικρόφωνό του, ότι η τελευταία φράση του Όσα παίρνει ο άνεμος είναι το Frankly, my dear, I don't give a damn. Δεν πειράζει, ουδείς άσφαλτος, άλλωστε ως γνωστόν αύριο είναι μια άλλη μέρα.
II. Είδα στον ύπνο μου τον Ψαριανό! Ήμασταν λέει σε ένα μπαρ και τα πίναμε στην ίδια παρέα. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι τον έχω αδικήσει ελαφρώς και ότι είναι συμπαθητικός τύπος όταν δεν ξεπέφτει σε εξτρεμιλίκια. Άντε να τελειώνουμε με τις εκλογές, γιατί έχω λαλήσει... (Ύστερα από λίγη σκέψη, εντόπισα την αφορμή του ονείρου, αλλά βαριέμαι τώρα να εξηγώ.)
III. Χτες το πρωί, μπαίνει στον προαστιακό ένας από τους 3-4 τακτικούς τύπους που πουλάνε τη φανταστική ή μη αρρώστιά τους. Ο συγκεκριμένος, γνωστός και μη εξαιρετέος, ξεχωρίζει με την πολύ χαρακτηριστική φωνή του και την αστεία εκφορά, κάνοντας παύση κάθε 2-3 λέξεις. Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι το «αποτελώ τετραμελής οικογένεια», φράση που ποτέ δεν παραλείπει. Πριν προλάβει να βγει ο τετραμελής, μπαίνει στο βαγόνι γυναίκα, πρωτοεμφανιζόμενη αυτή, που δεν δυσκολεύτηκε να μας πείσει ότι δεν έχει καρκίνο και δεν υποφέρει. Την έχω πλάτη, οπότε δεν τη βλέπω, μόνο την ακούω. Όπως περνάει από δίπλα μου, βλέπω μια κλασική μαυροφορεμένη (και αρκετά ογκώδη) γιαγιά, με μάσκα στο πρόσωπο και χοντρό σωλήνα που κατέληγε στην τσάντα που είχε περασμένη στον ώμο. Για κάποιον πραγματικά σκοτεινό λόγο, αυτή η εικόνα με αναστάτωσε πολύ. Χρειάστηκε να γυρίσω πολύ πίσω στην παιδική μου ηλικία και να θυμηθώ τον πρωτόγονο φόβο που ένιωθα όταν έβλεπα σε φωτογραφία βατραχάνθρωπους ή αστροναύτες, ενώ ακόμα και τώρα η θέα ανθρώπων με αντιασφυξιογόνο μάσκα με αγριεύει [ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τέτοιες μάσκες φοράνε συνήθως μπάτσοι έτοιμοι για αυτοματισμούς (για να θυμηθούμε την ξεφτίλα του Πολύδωρα, μέρες που έρχονται)]. Άβυσσος σκοτεινή το υποσυνείδητο... (Πρέπει να έχει αυξηθεί πολύ ο ανταγωνισμός για να καταφεύγουν σε τέτοιες πατέντες· δεν θέλω να φανταστώ ποια θα είναι η επόμενη. Πάντως, αν είχα χάσει πρόσφατα κάποιον δικό μου άνθρωπο ή αν είχα κάποιον που χαροπαλεύει διασωληνωμένος, τότε θα θύμωνα πολύ. Μα πάρα πολύ όμως...)
Η φωνάρα του John Fogerty τραγουδάει για σεισμούς, πλημμύρες, ακρίδες και άλλα χαριτωμένα και ντύνει με εικόνες ό,τι συμβαίνει εντός* και εκτός μου. Ένα φαινομενικά απλό «τραγουδάκι», που με αρπάζει από τα μαλλιά κάθε φορά που το ακούω.
*Για το εντός υπερβάλλω λιγάκι, αλλά χωρίς σάλτσες θα ήταν πολύ βαρετή υπόθεση το blogging.
Σκούριερ τα πράγματα: ο ταχυτρόμος χτυπάει πολύ περισσότερες από δύο φορές. Πακέτο... Δεν μπορώ να αποφασίσω αν το θέμα είναι πολύ σοβαρό ή πολύ γελοίο. Το θέμα είναι ότι, με τούτα και με κείνα, ζούμε τη δική μας 11η Σεπτεμβρίου, τηρούμενων των αναλογιών και σε πολύ μικρότερη κλίμακα βέβαια. Ως κάτοικος Παγκρατίου, που μάλιστα μένει δίπλα στα σημεία τζι(ζ) (Αστυδάμαντος, Μερκούρη, Ριζάρη), ομολογώ ότι απολαμβάνω τα 15 λεπτά διασημότητας της γειτονιάς μου. Δεν είναι λίγο πράγμα να διαβάζεις στην εφημερίδα δηλώσεις του μανάβη σου και να βλέπεις χαρακτηριστικές τοπικές φάτσες· με κάτι τέτοια προάγεται η αίσθηση του ανήκειν και δυναμώνουν οι δεσμοί της κοινότητας.
Πάντως, αν σας έρθει κάποιο δέμα με αποστολέα τον Πάγκαλο, καλού-κακού δώστε το στην πεθερά σας.
