ζωή είναι...

... αυτό που συμβαίνει όσο εσύ μπλογκάρεις.

φωτιά στα μπατζάκια μας

(από τη σημερινή γενική απεργία)

γυμνή αλήθεια

Μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, λένε. Εγώ όμως δεν έχω διάθεση να γράψω ούτε μία.

(φωτογραφία από τη σημερινή διαδήλωση κατά της επίσκεψης Μέρκελ)

ένα όνειρο σε html

Η έως τώρα σχέση των ονείρων μου με την μπλογκόσφαιρα αφορούσε το να βλέπω διάφορα κουλά και να σκέφτομαι μέσα στο όνειρο ότι πρέπει να γράψω οπωσδήποτε σχετικό ποστ (βλ. εδώ κι εδώ), καθώς και να βλέπω έτερους μπλόγκερς. Τις προάλλες όμως πέρασα σε άλλη πίστα, καθώς ονειρεύτηκα το ίδιο το μπλογκ.

Σκεφτόμουν, λέει, να δημιουργήσω διάφορες ενότητες, έψαχνα κατάλληλες ονομασίες για αυτές και είχα διάφορες ιδέες για ποστ (π.χ. πώς βίωσα το θάνατο διάσημων ανθρώπων αλλά και διάφορες τραγωδίες, όπως εκείνη του Τσάλεντζερ). Κάπου εκεί νομίζω ότι εμφανιζόταν με τη δική της πρόταση η μάνα μου, η οποία έχει τόση σχέση με τα μπλογκ όση εγώ με τον νισεστέ. Ξύπνησα μέσα στη νύχτα με τη σκέψη φυσικά ότι αυτό πρέπει να το γράψω οπωσδήποτε στο μπλογκ (το είχα φρέσκο το όνειρο και θυμόμουν ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, τις οποίες μετά ξέχασα). Πολύ γρήγορα με ξαναπήρε ο ύπνος και το όνειρο κατά κάποιο τρόπο συνεχίστηκε: αυτή τη φορά η σκέψη ότι πρέπει να γράψω στο μπλογκ για το όνειρο ήταν μέρος του ίδιου του ονείρου...

Ψυχαναγκασμός, εγωκεντρισμός ή κάτι άλλο;

και οι ναζί έχουν ψυχή

Εάν σε είχα εδώ μαζί μου, θα σε άρπαζα και θα σε ανάγκαζα να με αγαπήσεις, έστω και για μια στιγμή -- μετά θα σε σκότωνα.

Από την τελευταία επιστολή του 23χρονου Γιόζεφ Γκέμπελς προς την Άνκα Στάλχερν, την πρώτη του αγάπη, όταν εκείνη τον άφησε. Σκέψου να μην την αγαπούσε κιόλας...

Στη φωτογραφία ο Γιόζεφ Γκέμπελς μαζί με τη γυναίκα του και τρία από τα έξι παιδιά τους. (Ο μπάρμπας με το μουστάκι ξέρετε ποιος είναι.)

στιγμιότυπα γενικής απεργίας

• Τέσσερις τύπισσες γύρω στα 45-50 στο πεζοδρόμιο της Σταδίου. Η μία δείχνει ένα αντιφασιστικό μπλοκ (δεν κατάλαβα ποιο ήταν) με κόκκινες σημαίες που στο κέντρο είχαν ένα μαύρο αστέρι και ρωτάει ανήσυχη τις άλλες: «αυτοί είναι χρυσαυγίτες;». Όχι βρε, απαντάει το ξεφτέρι της παρέας, οι χρυσαυγίτες είναι έτσι, ντύνονται έτσι κι έτσι κι έχουν το μαλλί γιουβέτσι (σε ελεύθερη απόδοση).

• Πακιστανός (or something) πουλάει, αντί για νερό ή μπίρες, μασκούλες κατά των δακρυγόνων. Το βρήκα εξαιρετική ιδέα και για άλλη μια φορά θαύμασα την προσαρμοστικότητα των μικροπωλητών του δρόμου.

• Κατεβαίνοντας την Αλεξάνδρας, οι κάθετοι δρόμοι στο ύψος των Εξαρχείων είναι γεμάτοι με μπάτσους των ομάδων ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ (Ξένιος βεβαίως). Φοράνε κάτι απίστευτες στολές –τύφλα να 'χουν τα ΕΚΑΜ– και θυμίζουν σε ανησυχητικό βαθμό τον Δικαστή Ντρεντ. Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο, λέμε με τη Β., προφανώς είναι καινούργιες. Συνειδητοποιώ ότι το μίσος μου για τους μπάτσους έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και νιώθω διάφορες ατάκες να στριμώχνονται στην άκρη της γλώσσας μου (που κυμαίνονται από το «με γεια το κουστουμάκι» μέχρι τα all-time classic καντήλια), τις οποίες φυσικά δεν απευθύνω στα φασιστορομπότ. (Για τη λανθάνουσα βία και την ωμή απειλή που εκπέμπει αυτό το θέαμα δεν θα γράψει κανένας παπάρας Κασιμάτης.) Ψάχνοντας να δω αν έφεραν διακριτικά (εννοείται πως όχι), το μάτι μου πέφτει στο εθνόσημο που έχουν ραμμένο στη στολή τους. Κάποιοι έχουν την «κανονική» ελληνική σημαία και κάποιοι άλλοι έχουν την deluxe έκδοση με το αστέρι της Βεργίνας πάνω. Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.

revisiting myself

Ξανα-ξαναδιάβασα στα πεταχτά όλα μου τα ποστ, ξεκινώντας από το παλιότερο. (ε ναι λοιπόν, δεν με χορταίνω.)
Αυτή τη φορά, περιέργως, δεν ένιωσα τόσο αμήχανα όσο την πρώτη φορά που τα ξαναδιάβασα. (Αυτό βέβαια μπορεί να είναι και κάτι σαν μιθριδατισμός, όπως όταν ακούς πέντε φορές την ημέρα το νέο καγκουροχιτάκι.) Τέλος πάντων, ένιωσα σαν να το αγαπώ ξανά το μπλογκάκι. Ίδωμεν... (ή μήπως οψόμεθα; με την απορία θα πεθάνω)

σκυλοφιλίες

Μόλις έγινα φίλος στο Facebook με έναν σκύλο. Αληθινό σκύλο, όχι γιαλαντζί σαν εμένα. Έχει το πιο γαμάτο προφίλ που υπάρχει.
Γαβ.

πέθανε ο εικοσιδύο

από διάλογο ταξιτζή με συνάδελφό του στο σιμπί (CB)

(Ένα από τα ποστ που αργοπεθαίνουν στα drafts, ή μάλλον έχουν πεθάνει προ πολλού και είναι σε προχωρημένη σήψη. Εννοείται πως, ενάμιση χρόνο μετά, έχω ξεχάσει την υπόλοιπη στιχομυθία. Θυμάμαι αμυδρά ότι ήθελα να το διανθίσω, για να φτουρίσει, με έτερη σουρεάλ ατάκα, που άκουσα από τον περιπτερά στην Κοραή.)

ε;

όλα πάνε καλά

κι ακόμα πιο καλά

όλα ήταν καλά

και γίνανε καλύτερα

Ένα μάντρα της μετά μνημόνιο εποχής, εκτυπωμένο σε Α4 και κολλημένο σε γκισέ στη ΔΟΥ Γλυφάδας. Ντράπηκα να το φωτογραφίσω με το κινητό, και εννοείται πως το (ανδαλουσιανο)σκυλομετάνιωσα ύστερα. Θέλω να πιστεύω πως ο δημιουργός του δεν έχει υποστεί λοβοτομή, απλά έχει μοναδική αίσθηση του χιούμορ...