λα μπελ μηνυματρίς

(ναι, καλά θυμάστε: ο τίτλος αρχικά ήταν στο κινητό του Τζον Μάλκοβιτς (sort of), αλλά τον άλλαξα)

Στο μετρό· γυρίζω από τη δουλειά. Έχω στο χέρι το κινητό: μόλις έχω στείλει ένα καίριο μήνυμα (κάτι σαν τις παρεμβάσεις του Παπούλια) και περιμένω την ενδεχομένως καθοριστική απάντηση. Στην επόμενη στάση μπαίνει και κάθεται απέναντι μου γυναίκα ψηλή, μαύρα μακριά μαλλιά, όμορφη τέλος πάντων. Έχει κι αυτή το κινητό στο χέρι, διαβάζει κάποιο μήνυμα κι ύστερα αρχίζει να γράφει την απάντηση. Κάθε τόσο σκάει ένα χαμόγελο. Μ' αρέσει να βλέπω ανθρώπους να χαμογελάνε μόνοι τους, αυθόρμητα. Μ' αρέσει να βλέπω ειδικά αυτήν να χαμογελάει· γίνεται πιο όμορφη. Μοιραία λοιπόν, φαντασιώνομαι ότι έχουμε πέσει σε ένα mobile warp: το καίριο μήνυμά μου το πήρε η ωραία άγνωστη, το διαβάζει χαμογελώντας και μου γράφει αμέσως την πολλά υποσχόμενη απάντηση.

Κατέβηκα πριν πάρω το μήνυμα.

daydreaming

Μυστήριο πράγμα τα όνειρα. Μπορεί οι σκέψεις σου την ημέρα να περιστρέφονται γύρω από ένα και μόνο πράγμα, κι όταν πέφτεις για ύπνο να βλέπεις ό,τι πιο άσχετο και παλαβό. Ας πούμε, βλέπεις στον ύπνο σου ότι έχεις βρει και ακούς ένα δισκάκι με τον ύμνο της Διεθνούς από τον Τέρι Γκίλιαμ και τον Τζον Κλιζ (με επιρροές από σπαγγέτι γουέστερν, γιατί ακούγονται δύο πυροβολισμοί, τους οποίους δέχεται ο ένας εκ των δύο Πάιθον), ενώ κανονικά θα έπρεπε να δεις κάτι σαν κι αυτό:

Μια ατρόμητη ραλίστρια διασχίζει την απέραντη αφρικανική σαβάνα, αφήνοντας πίσω της σύννεφα σκόνης, τρομαγμένες αντιλόπες και ιπποπόταμους με ανοιχτό στόμα· ύστερα όμως θα πέσει σε μπλόκο, θα της πάρουν το πολύπαθο Πόλο και θα βρεθεί σε ένα άθλιο αεροδρόμιο στη μέση του πουθενά να περιμένει το επόμενο αεροπλάνο για Ευρώπη, με μοναδική της συντροφιά τα διηγήματα του Πόε στα σουαχίλι κι έναν γραφικό ασπρομάλλη κύριο με πειραγμένες φωνητικές χορδές που πιστεύει ότι είναι τραγουδιστής...

o Deborah, o mores

Κλείσιμο ματιού σε μια ψυχή που λογικά δεν θα το δει ποτέ...
(και δεν εννοώ την Debbie Harry)

in memoriam

Βαρύγδουπος τίτλος για κάποιον που είχε αλλεργία στα βαρύγδουπα και τα χλεύαζε: σαν σήμερα, πριν από 17 χρόνια, πέθανε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι.

Θυμάμαι να διαβάζω ένα σχετικό κείμενο τότε στο Ποπ & Ροκ (που αγόραζα φανατικά εκείνη την εποχή) και να αναρωτιέμαι ποιος διάολος είναι αυτός ο Μπουκόφσκι και τι δουλειά έχει σε ένα μουσικό περιοδικό. Ήταν εκείνη η πολύ άχαρη και γκρίζα χρονιά ανάμεσα στο λύκειο και το πανεπιστήμιο. Δύσκολη εποχή για ινδάλματα: ένα μήνα μετά βρισκόταν νεκρός ο Κερτ Κομπέιν.
(Τώρα που το σκέφτομαι, λίγο καιρό μετά πέθανε κι ο Χατζιδάκις, και σ' ένα υπέροχο κείμενο, στο Ποπ & Ροκ πάλι, υπήρχε μια φράση που από τότε κουβαλάω μέσα μου: πάντα ο δημιουργός υπολείπεται κατά τι του έργου του. Κάτι που ισχύει σαφέστατα και για τον Μπουκόφσκι.)

Τέλος πάντων, φτάνει το νοσταλγοπαραλήρημα. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς γράφω αυτό το ποστ-ξεπέτα, αφού δεν έχω κάτι να πω αυτή τη στιγμή για τον Μπουκόφσκι. Ή μάλλον έχω, αλλά είναι τόσα πολλά που δεν θα πω τίποτα. Ας πούμε ότι το ποστ αυτό είναι ένας χρονοδείκτης, ή μια αφορμή για να βάλω μια φωτογραφία που λέει όσα θα έλεγαν χίλιες λέξεις μου.





(Από την επεισοδιακή εμφάνιση του Μπουκόφσκι στη λογοτεχνική εκπομπή Apostrophes της γαλλικής τηλεόρασης, την οποία μπορείτε να δείτε εδώ.)

it'll end in tears

Τελικά το νούμερο ένα πλεονέκτημα του home theater έναντι του σινεμά δεν είναι ούτε το άραγμα στον καναπέ, ούτε ότι μπορείς να διακόψεις την ταινία όποτε σε πιάσει κατούρημα. Είναι ότι μπορείς να πλαντάξεις στο κλάμα με την άνεσή σου. Chien andalou speaking.

you shall in an instant die

Είμαι σε μαγαζί τύπου Πλαίσιο και χαζεύω διάφορα. Είμαι βέβαιος ότι χρειάζομαι κάτι συγκεκριμένο, αλλά δεν θυμάμαι τι. Έχω κάτσει ανακούρκουδα για να δω στο χαμηλότερο ράφι, όταν βλέπω από πάνω μου μια πανύψηλη, απειλητική, μαυροντυμένη γυναικεία φιγούρα, κάτι μεταξύ βρικόλακα, Νίο από το Matrix και dominatrix (κάνει και ρίμα, τρομάρα του). Είναι, υποτίθεται, υπάλληλος του μαγαζιού. Μοιάζει επίσης να είναι και αντικείμενο του πόθου μου· έχουμε μια οικειότητα, τέλος πάντων. «Γεια σου, αφεντικό» της λέω και σηκώνομαι όρθιος. Νιώθω ένα κράμα αμηχανίας, φόβου και έξαψης, όπως όταν πλησιάζεις πολύ κοντά σε μια γκόμενα που γουστάρεις. Μόνο που αυτή εδώ η γκόμενα έχει κυνόδοντες και φασματικά, φωσφοριζέ μάτια. Έχει επίσης κάτι σαν μπαστούνι, με το οποίο με χτυπάει στο χέρι με δύναμη, ίσως για να με τιμωρήσει για το αυθάδικο υφάκι μου. Σκέφτομαι ότι μάλλον το παράκανε και ότι η μπαστουνιά δεν πρέπει να ήταν στο σενάριο (δηλαδή το ρολάκι που παίζει στο πλαίσιο της δουλειάς της). Τέλος πάντων, το πρόσωπό μου είναι πολύ κοντά στο δικό της, κοιτάζω τα μάτια της (βλ. παραπάνω) κι έχω αρχίσει να κάνω κακάκια μου από το φόβο, αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ ρούπι. Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι μήπως είναι ολόγραμμα ή κάτι τέτοιο, αλλά η μπαστουνιά, όπως και η αίσθηση της πέτσινης στολής της πάνω μου δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Τότε, η σαδομαζό πωλήτρια αρχίζει έναν μονόλογο σε ημι-ακατάληπτα αγγλικά (συν τοις άλλοις ψευδίζει λιγάκι, ίσως φταίνε οι κυνόδοντες) με μια φλατ, ρομποτοειδή φωνή, ο οποίος καταλήγει στη δυσοίωνη φράση You shall in an instant die.

σύνδεση με Κάιρο

Δυο λόγια βιαστικά και πρόχειρα για όσα συμβαίνουν στην Αίγυπτο. Χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς κρυφές ματιές σε καταξιωμένους μπλόγκερς, χωρίς μουσικό βιντεάκι. Έχω έναν σκασμό ποστ που αργοπεθαίνουν στα drafts, καιρός να γράψω και να ανεβάσω κάτι μια κι έξω.


Ντρέπομαι αλλά θα το πω: δεν πάει πολύς καιρός που έμαθα, με έκπληξη, ότι το καθεστώς στην Αίγυπτο μόνο δημοκρατικό δεν είναι. Επιστρέφοντας στο παρόν, τα όσα συμβαίνουν εδώ και μια βδομάδα στην πολυπληθέστερη αραβική χώρα με έχουν συνεπάρει. Στους σκατένιους καιρούς που ζούμε, μου φαίνονται μια όαση ελπίδας (χωρίς καμήλες και άλλα φολκλόρ).

Ο Μουμπάρακ βαστάει ακόμα, ίσως όμως όχι για πολύ. Πριν λίγο διάβασα πως ο στρατός ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να επιτεθεί στους διαδηλωτές και κάνει λόγο για δίκαια αιτήματα του λαού. Αν ο Μουμπάρακ χάσει και τον στρατό, αφού έχασε ήδη τη στήριξη της Αμερικής, τότε θα έχει αρχίσει πραγματικά η αντίστροφη μέτρηση γι' αυτόν.

Ο λαός της Αιγύπτου μετρά ήδη 150 νεκρούς τουλάχιστον, αριθμός που θα μας φαινόταν τρομακτικός αν δεν είχε εξευτελιστεί τόσο η έννοια της ανθρώπινης ζωής, όμως δεν το βάζει κάτω και οργανώνει αύριο την ενδεχομένως καθοριστική πορεία του ενός εκατομμυρίου. Πριν λίγο, έτυχε να δω ειδήσεις (τηλεόραση βλέπω μόνο κατά τύχη). Μιλούσε ένας διαδηλωτής, με το πάθος που έχουν οι ανώνυμοι άνθρωποι όταν γράφουν ιστορία, και έλεγε πάνω-κάτω αυτά:
«Μαθαίνουμε ότι θα υπάρχουν ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες των κτιρίων για να μας εμποδίσουν να διαδηλώσουμε, όμως δεν μας νοιάζει. Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας προκειμένου να κερδίσουμε.» (το νόημα ήταν ακριβώς αυτό, με λίγο διαφορετική διατύπωση ίσως)

Μεγαλείο. Μοιραία αναρωτήθηκα τι θα κάναμε στη θέση του εμείς· εσύ· εγώ. Θυμήθηκα το Welcome (μια εξαιρετική και πολύ δυνατή ταινία, παρά το αναπόφευκτο μελό στο τέλος): ο ήρωας, νεαρός Κούρδος λαθρομετανάστης (αγαπημένη λέξη όλων αυτές τις μέρες) είναι αποφασισμένος να διασχίσει κολυμπώντας τη Μάγχη (32 χιλιόμετρα), καθώς είναι ο μόνος τρόπος για να ξαναβρεί την αγαπημένη του. O Γάλλος προπονητής κολύμβησης που μαθαίνει κολύμπι στον Κούρδο λέει στην πρώην γυναίκα του (την οποία θέλει ακόμα):
«Περπάτησε 4000 χιλιόμετρα για να τη βρει. Τώρα θα διασχίσει κολυμπώντας τη Μάγχη. Εγώ δεν θα μπορούσα ούτε τον δρόμο να διασχίσω για να σε ξανακερδίσω.»

Εύχομαι η Αίγυπτος να ξαναβρεί γρήγορα την αγάπη της, κι εμείς να μπορέσουμε να διασχίσουμε τον δρόμο. Τουλάχιστον...

οδόντα αντί οδόντος

Ομοιότητες μεταξύ επίσκεψης στον οδοντίατρο και παρθενικής σεξουαλικής εμπειρίας κορασίδος:

• είσαι οριζοντιωμένος
• έχεις ανοιγμένη διάπλατα μια οπή του σώματός σου, πράγμα που σε κάνει να νιώθεις εκτεθειμένος και ευάλωτος
• νιώθεις αμηχανία, φόβο, αγωνία
• κάποιος σκύβει από πάνω σου κρατώντας μυτερά αντικείμενα, για τη χρήση των οποίων δεν είσαι απόλυτα σίγουρος
• σε ρωτάει κάθε τόσο αν πονάς
• πονάς

Και μία (βασικότατη) διαφορά:

δεν πονάει μόνο η πρώτη φορά...

a glitch in the system

Τις τελευταίες μέρες είμαι αρκετά καλά. Δηλαδή καλά. Τέλος πάντων, εννοώ καλύτερα. Μερικές μέρες μάλιστα (ντρέπομαι που το λέω) έχω κέφια κιόλας. Ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό, να είναι απλώς μια μικροανωμαλία.

ονειρεύομαι τους φίλους μου

(Όταν η μπλογκόσφαιρα συναντά την ονειρόσφαιρα, μέρος γ')

Τις προάλλες είδα στον ύπνο μου έναν μπλόγκερ. Δεν θυμάμαι πολλά, μόνο ότι μιλούσε μπροστά σε κόσμο, σαν να αγόρευε, και τα έλεγε πολύ ωραία ο άτιμος. Ήμουν με μια φίλη (δεν θυμάμαι ποια, ίσως ανύπαρκτη) και κάποια στιγμή γυρίζω και της λέω "δεν είχα δίκιο ότι είναι γαμώ τα άτομα;".

Τώρα που το σκέφτομαι, έχω ξαναδεί μπλόγκερ στον ύπνο μου, σ' εκείνη την περίπτωση όμως είχε προηγηθεί διά ζώσης γνωριμία και πλέον την έβλεπα ως φίλη. (καμία σχέση με την ελεεινή ατάκα «σε βλέπω σαν φίλο»)


* Ο τίτλος του ποστ είναι από την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων του Νόλλα, που έκανε ταινία ο Παναγιωτόπουλος. Συμπτωματικά, οι Συνέπειες του έρωτα, που είδα πριν λίγες μέρες (και συνιστώ ανεπιφύλακτα), τελειώνουν με τον πρωταγωνιστή να ονειρεύεται, τρόπον τινά, τον καλύτερό του φίλο. Δεν λέω περισσότερα για να μη θεωρηθεί spoiler και φωνάζει ο lemonostiftis. :)

τσάι και τηλεπάθεια

Τρεις ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου, στέλνω sms σε φίλο να του πω ότι μπορεί να πάω σε κάποιο μπαρ πιο αργά κι αν θέλει να έρθει να μας βρει, προσθέτοντας «αν και εύχομαι το 2011 να σε βρει στο κρεβάτι» και εννοώντας κάθε λέξη. Απάντηση δεν πήρα. Το επόμενο βράδυ, πρώτο ποτό της χρονιάς στον Αντρέα. Μόλις έχω κάτσει στην μπάρα, γυρίζω δίπλα μου και βλέπω τον προαναφερθέντα φίλο. Μετά τα φιλιά και τις ευχές, μου λέει ότι δεν μου απάντησε επειδή πράγματι το '11 τον βρήκε στο κρεβάτι. (Δεν έπαθε λουμπάγκο: μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που τρία ποστ πριν ήθελε μια γυναίκα στο κρεβάτι του τώρα.)

Χτες, ανεβαίνοντας την Ασκληπιού για να πάω στο παρτάκι που έκανε ο ίδιος πάντα φίλος, από συνήθεια ρίχνω ματιές στα μπαρ μπας και δω κάποιον γνωστό. Στο δεύτερο μπαρ μένω στήλη άλατος, γιατί βλέπω φίλο αγαπημένο που ζει μόνιμα στη Νορβηγία. Έχει κατέβει για τις γιορτές και την άλλη μέρα γυρίζει πίσω· είναι η πρώτη φορά που δεν δίνει το παρών όταν έρχεται Ελλάδα. Τον σκεφτόμουν έντονα αυτές τις μέρες, καθώς ξέρω ότι πάντα έρχεται τα Χριστούγεννα, αλλά στα πλαίσια του γενικότερου εσωτερικού χάους δεν τον πήρα κανένα τηλέφωνο να δω πού βρίσκεται.

(Όχι, η χτεσινή βραδιά μόνο τσάι δεν είχε. Ευλογία και κατάρα το αλκοόλ: είναι εντυπωσιακό τι μπορεί να ξεστομίσει ένας άνθρωπος όταν έχει πιει. Αλλά ρε γαμώτο, μη μου λέτε πράγματα που δεν ζήτησα να μάθω. Κάποια πράγματα προτιμώ να μην τα ξέρω. Μπορώ;)

νοσταλογιστική

Αφού χαζολόγησα κι έχασα την τελευταία προβολή στο σινεμά, απόψε ασχολούμαι με τις αποδείξεις του '10: τις μαζεύω από τα διάφορα σημεία που τις έβαζα πρόχειρα, τις ταξινομώ κατά μήνα (όλοι έχουμε ένα (τουλάχιστον) βίτσιο: εγώ είμαι ψυχαναγκαστικά οργανωτικός στα χαζά και χαοτικός στα σημαντικά), τις σουμάρω.

Τρία ζήτω για τον πολυχρονεμένο υπουργό των Οικονομικών μας: οι αποδείξεις είναι ο τέλειος τρόπος να κάνεις την πατροπαράδοτη ρετροσπεκτίβα στο τέλος της χρονιάς. Είναι ένα μικρό σουρεαλιστικό θαύμα το πώς ένα ψυχρό λογιστικό χαρτάκι μπορεί να ξυπνήσει τόσες μνήμες και να προκαλέσει τα αντίστοιχα συναισθήματα. Κάθε απόδειξη είναι ένα τέλειο ενσταντανέ: είμαι εδώ, την τάδε μέρα και κάνω/αγοράζω/τρώω/πίνω αυτό. Τα υπόλοιπα έρχονται στο μυαλό μου αυτόματα. Αραχτός δίπλα στη θάλασσα, το πολυπόθητο τριήμερο με τον κολλητό μου μόλις έχει αρχίσει, πίνουμε καφέ πριν ξεκινήσουμε προς αναζήτηση παραλίας με έξαψη χρυσοθήρων στο Κλοντάικ· στο Θαλασσάκι, πάλι στην Τήνο, το παράπονο για τις γκόμενες που απέρριψαν την προσφορά να τις πάρουμε (με την καλή έννοια) στο αυτοκίνητο έχει δώσει τη θέση του σε πολλαπλούς γευστικούς οργασμούς· λίγο έξω από τη Βλάστη, φουλάρω βενζίνη, είναι μακρύς ο δρόμος που σε γυρίζει από τα βουνά και τις τρελές μουσικές στη μιζέρια και το οκτάωρο, του χρόνου θα ανέβουμε για ολόκληρο το τετραήμερο ο κόσμος να χαλάσει, λέει κάποιος κι οι υπόλοιποι επιδοκιμάζουμε· ταξί για το λιμάνι, ο Πειραιάς είναι μια κόλαση αλλά στ' αρχίδια μου όλα, φεύγω διακοπές λέμε, φοράω μάλιστα το καινούργιο μου φτηνιάρικο κίτρινο τίσερτ με τη στάμπα Yeah! ως statement· εσπρέσο και τυρόπιτα στο Έβερεστ της Ομόνοιας μεταξύ δουλειάς και σεμιναρίου, σκατά, πάλι έχω αργήσει γαμώτο· εσπρέσο από την τυροπιτερί της γειτονιάς, γυρίζω από το γραφείο και τρέχω στο σπίτι για να παλέψω με το τέρας που κατ' ευφημισμόν λέγεται «εξωτερική εργασία», δε λέει να πεθάνει το γαμημένο· κερνάω για τη γιορτή μου στο Πραξιτέλους, έχω ανάγκη τους φίλους μου κι ας το ξεχνάω ο μαλάκας· ντραμπούι στο Lemon Jelly, τον σχεδόν αποκλειστικό προορισμό βραδινής εξόδου για έναν μήνα και βάλε, ο τύπος ανακατεύει πάντα την ίδια μουσική τράπουλα αλλά δεν μπορώ να του θυμώσω όταν βάζει κομμάτια που λατρεύω, είναι χαζό αλλά ντρέπομαι να πάω χωρίς εκείνη τώρα· ένα μπουκάλι κρασί από την κάβα της γειτονιάς για να το πάω στην Άννα που γιορτάζει, είναι η μέρα που βγαίνω ξανά στον έξω κόσμο από το κουκούλι της μιζέριας που ύφανα με τα χεράκια μου· και λοιπά και λοιπά και λοιπά... Ταξίδια, ξίδια, σεξ και απόπειρες σχέσεων, μίζερες τυρόπιτες και λουκούλλεια γεύματα, όμορφες βραδιές, μέρες που θέλω να κοιμάμαι και να μην ξυπνήσω ποτέ· όλα είναι εκεί και εγώ πρέπει να τα δηλώσω.

Στο μέτωπο των αποδείξεων, την κέρδισα τη μάχη του 2010: έχω πιάσει το απαιτούμενο όριο και θα έχω και μπόνους. Στον πραγματικό κόσμο, φοβάμαι πως το πρόσημο δεν είναι θετικό, πέρασα κάτω από τον πήχη, αλλά δεν έχω όρεξη για πεσιμισμούς τώρα: everything's changing around me and I want to change too (από το καινούργιο σποτάκι του Εν Λευκώ, δε λέει να μου ξεκολλήσει από το μυαλό εδώ και λίγες μέρες). Πού ξέρεις, το 2011 μπορεί να είναι καλύτερο, μπορεί ακόμα κι εγώ να είμαι καλύτερος...

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το νέο φέτος!