νοσταλογιστική

Αφού χαζολόγησα κι έχασα την τελευταία προβολή στο σινεμά, απόψε ασχολούμαι με τις αποδείξεις του '10: τις μαζεύω από τα διάφορα σημεία που τις έβαζα πρόχειρα, τις ταξινομώ κατά μήνα (όλοι έχουμε ένα (τουλάχιστον) βίτσιο: εγώ είμαι ψυχαναγκαστικά οργανωτικός στα χαζά και χαοτικός στα σημαντικά), τις σουμάρω.

Τρία ζήτω για τον πολυχρονεμένο υπουργό των Οικονομικών μας: οι αποδείξεις είναι ο τέλειος τρόπος να κάνεις την πατροπαράδοτη ρετροσπεκτίβα στο τέλος της χρονιάς. Είναι ένα μικρό σουρεαλιστικό θαύμα το πώς ένα ψυχρό λογιστικό χαρτάκι μπορεί να ξυπνήσει τόσες μνήμες και να προκαλέσει τα αντίστοιχα συναισθήματα. Κάθε απόδειξη είναι ένα τέλειο ενσταντανέ: είμαι εδώ, την τάδε μέρα και κάνω/αγοράζω/τρώω/πίνω αυτό. Τα υπόλοιπα έρχονται στο μυαλό μου αυτόματα. Αραχτός δίπλα στη θάλασσα, το πολυπόθητο τριήμερο με τον κολλητό μου μόλις έχει αρχίσει, πίνουμε καφέ πριν ξεκινήσουμε προς αναζήτηση παραλίας με έξαψη χρυσοθήρων στο Κλοντάικ· στο Θαλασσάκι, πάλι στην Τήνο, το παράπονο για τις γκόμενες που απέρριψαν την προσφορά να τις πάρουμε (με την καλή έννοια) στο αυτοκίνητο έχει δώσει τη θέση του σε πολλαπλούς γευστικούς οργασμούς· λίγο έξω από τη Βλάστη, φουλάρω βενζίνη, είναι μακρύς ο δρόμος που σε γυρίζει από τα βουνά και τις τρελές μουσικές στη μιζέρια και το οκτάωρο, του χρόνου θα ανέβουμε για ολόκληρο το τετραήμερο ο κόσμος να χαλάσει, λέει κάποιος κι οι υπόλοιποι επιδοκιμάζουμε· ταξί για το λιμάνι, ο Πειραιάς είναι μια κόλαση αλλά στ' αρχίδια μου όλα, φεύγω διακοπές λέμε, φοράω μάλιστα το καινούργιο μου φτηνιάρικο κίτρινο τίσερτ με τη στάμπα Yeah! ως statement· εσπρέσο και τυρόπιτα στο Έβερεστ της Ομόνοιας μεταξύ δουλειάς και σεμιναρίου, σκατά, πάλι έχω αργήσει γαμώτο· εσπρέσο από την τυροπιτερί της γειτονιάς, γυρίζω από το γραφείο και τρέχω στο σπίτι για να παλέψω με το τέρας που κατ' ευφημισμόν λέγεται «εξωτερική εργασία», δε λέει να πεθάνει το γαμημένο· κερνάω για τη γιορτή μου στο Πραξιτέλους, έχω ανάγκη τους φίλους μου κι ας το ξεχνάω ο μαλάκας· ντραμπούι στο Lemon Jelly, τον σχεδόν αποκλειστικό προορισμό βραδινής εξόδου για έναν μήνα και βάλε, ο τύπος ανακατεύει πάντα την ίδια μουσική τράπουλα αλλά δεν μπορώ να του θυμώσω όταν βάζει κομμάτια που λατρεύω, είναι χαζό αλλά ντρέπομαι να πάω χωρίς εκείνη τώρα· ένα μπουκάλι κρασί από την κάβα της γειτονιάς για να το πάω στην Άννα που γιορτάζει, είναι η μέρα που βγαίνω ξανά στον έξω κόσμο από το κουκούλι της μιζέριας που ύφανα με τα χεράκια μου· και λοιπά και λοιπά και λοιπά... Ταξίδια, ξίδια, σεξ και απόπειρες σχέσεων, μίζερες τυρόπιτες και λουκούλλεια γεύματα, όμορφες βραδιές, μέρες που θέλω να κοιμάμαι και να μην ξυπνήσω ποτέ· όλα είναι εκεί και εγώ πρέπει να τα δηλώσω.

Στο μέτωπο των αποδείξεων, την κέρδισα τη μάχη του 2010: έχω πιάσει το απαιτούμενο όριο και θα έχω και μπόνους. Στον πραγματικό κόσμο, φοβάμαι πως το πρόσημο δεν είναι θετικό, πέρασα κάτω από τον πήχη, αλλά δεν έχω όρεξη για πεσιμισμούς τώρα: everything's changing around me and I want to change too (από το καινούργιο σποτάκι του Εν Λευκώ, δε λέει να μου ξεκολλήσει από το μυαλό εδώ και λίγες μέρες). Πού ξέρεις, το 2011 μπορεί να είναι καλύτερο, μπορεί ακόμα κι εγώ να είμαι καλύτερος...

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το νέο φέτος!