Καλώς τον Λεμονοτσίφτη :) (σόρι για την καθυστερημένη απάντηση, υποδυσλειτουργώ εσχάτως) Δισκάρα, ναι! Κι όπως όλες τις δισκάρες εκείνης της εποχής, εχώ να το ακούσω χρόνια αμέτρητα...
Επί τη ευκαιρία, να κάνω μια διευκρίνιση που δεν έγραψα επίτηδες στο ποστ για να μη χαλάσω τη δωρική του λιτότητα (μπουχαχά). Ήθελα να ανεβάσω τη στούντιο εκτέλεση, που έχει καλύτερο ήχο, συν το σκάσιμο της κιθάρας στην αρχή που με τρελαίνει· κακά τα ψέματα, τέτοια κομμάτια χάνουν στα λάιβ. Δεν ήθελα όμως να βάλω άλλο ένα μη βίντεο, έτσι προτίμησα το λάιβ, με το φοβερό σόου του Τζάρβις. Στη Φρεαττύδα το '98 ήμουν πολύ μακριά για να προσέξω τις γκριμάτσες του και τα αεικίνητα δάχτυλα, θυμάμαι όμως το σκαρφάλωμα στις σκαλωσιές. Τον Μάιο θα φροντίσω να είμαι μπροστά-μπροστά...
Στη Φρεαττύδα είμασταν κι εμείς. "Περίεργο" live θα το χαρακτήριαζα μιας και για αρκετή ώρα ένιωθα αποκομμένος από την μπάντα. Αργησα να "πάρω μπρος" (ή να με "βάλουν μπρος"). Θυμάμαι -άσχετη ιστορία - πως την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε η μητέρα μου. Σε μια δημοσιευμένη στην Καθημερινή φωτογραφία - τραβηγμένη απο μακριά - ανάμεσα σε δεκάδες εκατοντάδες κεφάλια είχε καταφέρει να εντοπίσει το βλαστό της.
Μια που άνοιξες το κουτάκι με τις αναμνήσεις, να πω ότι ήταν το πρώτο μου Rockwave, είχα πάει βασικά για τους Pulp. Ούτε κι εγώ τους πολυφχαριστήθηκα: κάτι η ορθοστασία που με είχε τσακίσει, κάτι οι Sonic Youth προηγουμένως που με είχαν ξενερώσει, κάτι που το This is hardcore δεν μου άρεσε τόσο όσο τα δύο προηγούμενα άλμπουμ. Στην πορεία μού συνέβη κι άλλες φορές να νιώθω αποκομμένος, όπως λες, σε λάιβ μεγάλου ονόματος: Blur και Radiohead μεταξύ άλλων. Πάντως, τηρουμένων των αναλογιών περισσότερο απ' όλες τις μπάντες είχα απολαύσει τους Puressence. (εκ των υστέρων το μετάνιωσα που δεν κάθισα παραπάνω στη Σίφνο και γύρισα Αθήνα για το Rockwave, κάτι που λέει περισσότερα ίσως για τη Σίφνο και τη φάση που βρισκόμουν τότε)
τι δισκάρα θεέ μου !!!! ένα κι ένα τα κομμάτια, ένα κι ένα τα εξώφυλλα, τα αλλάζω κάθε φορά που κατεβαίνει από το ράφι, προς ακρόαση
ReplyDeleteΚαλώς τον Λεμονοτσίφτη :)
ReplyDelete(σόρι για την καθυστερημένη απάντηση, υποδυσλειτουργώ εσχάτως)
Δισκάρα, ναι! Κι όπως όλες τις δισκάρες εκείνης της εποχής, εχώ να το ακούσω χρόνια αμέτρητα...
Επί τη ευκαιρία, να κάνω μια διευκρίνιση που δεν έγραψα επίτηδες στο ποστ για να μη χαλάσω τη δωρική του λιτότητα (μπουχαχά). Ήθελα να ανεβάσω τη στούντιο εκτέλεση, που έχει καλύτερο ήχο, συν το σκάσιμο της κιθάρας στην αρχή που με τρελαίνει· κακά τα ψέματα, τέτοια κομμάτια χάνουν στα λάιβ. Δεν ήθελα όμως να βάλω άλλο ένα μη βίντεο, έτσι προτίμησα το λάιβ, με το φοβερό σόου του Τζάρβις. Στη Φρεαττύδα το '98 ήμουν πολύ μακριά για να προσέξω τις γκριμάτσες του και τα αεικίνητα δάχτυλα, θυμάμαι όμως το σκαρφάλωμα στις σκαλωσιές. Τον Μάιο θα φροντίσω να είμαι μπροστά-μπροστά...
Στη Φρεαττύδα είμασταν κι εμείς. "Περίεργο" live θα το χαρακτήριαζα μιας και για αρκετή ώρα ένιωθα αποκομμένος από την μπάντα. Αργησα να "πάρω μπρος" (ή να με "βάλουν μπρος").
ReplyDeleteΘυμάμαι -άσχετη ιστορία - πως την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε η μητέρα μου. Σε μια δημοσιευμένη στην Καθημερινή φωτογραφία - τραβηγμένη απο μακριά - ανάμεσα σε δεκάδες εκατοντάδες κεφάλια είχε καταφέρει να εντοπίσει το βλαστό της.
Το ένστικτο της μάνας, ορ γουάτ; :p
ReplyDeleteΜια που άνοιξες το κουτάκι με τις αναμνήσεις, να πω ότι ήταν το πρώτο μου Rockwave, είχα πάει βασικά για τους Pulp. Ούτε κι εγώ τους πολυφχαριστήθηκα: κάτι η ορθοστασία που με είχε τσακίσει, κάτι οι Sonic Youth προηγουμένως που με είχαν ξενερώσει, κάτι που το This is hardcore δεν μου άρεσε τόσο όσο τα δύο προηγούμενα άλμπουμ. Στην πορεία μού συνέβη κι άλλες φορές να νιώθω αποκομμένος, όπως λες, σε λάιβ μεγάλου ονόματος: Blur και Radiohead μεταξύ άλλων. Πάντως, τηρουμένων των αναλογιών περισσότερο απ' όλες τις μπάντες είχα απολαύσει τους Puressence.
(εκ των υστέρων το μετάνιωσα που δεν κάθισα παραπάνω στη Σίφνο και γύρισα Αθήνα για το Rockwave, κάτι που λέει περισσότερα ίσως για τη Σίφνο και τη φάση που βρισκόμουν τότε)