31 January 2011

σύνδεση με Κάιρο

Δυο λόγια βιαστικά και πρόχειρα για όσα συμβαίνουν στην Αίγυπτο. Χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς κρυφές ματιές σε καταξιωμένους μπλόγκερς, χωρίς μουσικό βιντεάκι. Έχω έναν σκασμό ποστ που αργοπεθαίνουν στα drafts, καιρός να γράψω και να ανεβάσω κάτι μια κι έξω.


Ντρέπομαι αλλά θα το πω: δεν πάει πολύς καιρός που έμαθα, με έκπληξη, ότι το καθεστώς στην Αίγυπτο μόνο δημοκρατικό δεν είναι. Επιστρέφοντας στο παρόν, τα όσα συμβαίνουν εδώ και μια βδομάδα στην πολυπληθέστερη αραβική χώρα με έχουν συνεπάρει. Στους σκατένιους καιρούς που ζούμε, μου φαίνονται μια όαση ελπίδας (χωρίς καμήλες και άλλα φολκλόρ).


Ο Μουμπάρακ βαστάει ακόμα, ίσως όμως όχι για πολύ. Πριν λίγο διάβασα πως ο στρατός ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να επιτεθεί στους διαδηλωτές και κάνει λόγο για δίκαια αιτήματα του λαού. Αν ο Μουμπάρακ χάσει και τον στρατό, αφού έχασε ήδη τη στήριξη της Αμερικής, τότε θα έχει αρχίσει πραγματικά η αντίστροφη μέτρηση γι' αυτόν.


Ο λαός της Αιγύπτου μετρά ήδη 150 νεκρούς τουλάχιστον, αριθμός που θα μας φαινόταν τρομακτικός αν δεν είχε εξευτελιστεί τόσο η έννοια της ανθρώπινης ζωής, όμως δεν το βάζει κάτω και οργανώνει αύριο την ενδεχομένως καθοριστική πορεία του ενός εκατομμυρίου. Πριν λίγο, έτυχε να δω ειδήσεις (τηλεόραση βλέπω μόνο κατά τύχη). Μιλούσε ένας διαδηλωτής, με το πάθος που έχουν οι ανώνυμοι άνθρωποι όταν γράφουν ιστορία, και έλεγε πάνω-κάτω αυτά:
«Μαθαίνουμε ότι θα υπάρχουν ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες των κτιρίων για να μας εμποδίσουν να διαδηλώσουμε, όμως δεν μας νοιάζει. Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας προκειμένου να κερδίσουμε.» (το νόημα ήταν ακριβώς αυτό, με λίγο διαφορετική διατύπωση ίσως)

Μεγαλείο. Μοιραία αναρωτήθηκα τι θα κάναμε στη θέση του εμείς· εσύ· εγώ. Θυμήθηκα το
Welcome (μια εξαιρετική και πολύ δυνατή ταινία, παρά το αναπόφευκτο μελό στο τέλος): ο ήρωας, νεαρός Κούρδος λαθρομετανάστης (αγαπημένη λέξη όλων αυτές τις μέρες) είναι αποφασισμένος να διασχίσει κολυμπώντας τη Μάγχη (32 χιλιόμετρα), καθώς είναι ο μόνος τρόπος για να ξαναβρεί την αγαπημένη του. O Γάλλος προπονητής κολύμβησης που μαθαίνει κολύμπι στον Κούρδο λέει στην πρώην γυναίκα του (την οποία θέλει ακόμα):
«Περπάτησε 4000 χιλιόμετρα για να τη βρει. Τώρα θα διασχίσει κολυμπώντας τη Μάγχη. Εγώ δεν θα μπορούσα ούτε τον δρόμο να διασχίσω για να σε ξανακερδίσω.»


Εύχομαι η Αίγυπτος να ξαναβρεί γρήγορα την αγάπη της, κι εμείς να μπορέσουμε να διασχίσουμε τον δρόμο. Τουλάχιστον...

26 January 2011

οδόντα αντί οδόντος

Ομοιότητες μεταξύ επίσκεψης στον οδοντίατρο και παρθενικής σεξουαλικής εμπειρίας κορασίδος:

  • είσαι οριζοντιωμένος
  • έχεις ανοιγμένη διάπλατα μια οπή του σώματός σου, πράγμα που σε κάνει να νιώθεις εκτεθειμένος και ευάλωτος
  • νιώθεις αμηχανία, φόβο, αγωνία
  • κάποιος σκύβει από πάνω σου κρατώντας μυτερά αντικείμενα, για τη χρήση των οποίων δεν είσαι απόλυτα σίγουρος
  • σε ρωτάει κάθε τόσο αν πονάς
  • πονάς


Και μία (βασικότατη) διαφορά:


δεν πονάει μόνο η πρώτη φορά...

16 January 2011

a glitch in the system

Τις τελευταίες μέρες είμαι αρκετά καλά. Δηλαδή καλά. Τέλος πάντων, εννοώ καλύτερα. Μερικές μέρες μάλιστα (ντρέπομαι που το λέω) έχω κέφια κιόλας. Ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό, να είναι απλώς μια μικροανωμαλία.






13 January 2011

ονειρεύομαι τους φίλους μου

(Όταν η μπλογκόσφαιρα συναντά την ονειρόσφαιρα, μέρος γ')

Τις προάλλες είδα στον ύπνο μου έναν μπλόγκερ. Δεν θυμάμαι πολλά, μόνο ότι μιλούσε μπροστά σε κόσμο, σαν να αγόρευε, και τα έλεγε πολύ ωραία ο άτιμος. Ήμουν με μια φίλη (δεν θυμάμαι ποια, ίσως ανύπαρκτη) και κάποια στιγμή γυρίζω και της λέω "δεν είχα δίκιο ότι είναι γαμώ τα άτομα;".

Τώρα που το σκέφτομαι, έχω ξα
ναδεί μπλόγκερ στον ύπνο μου, σ' εκείνη την περίπτωση όμως είχε προηγηθεί διά ζώσης γνωριμία και πλέον την έβλεπα ως φίλη. (καμία σχέση με την ελεεινή ατάκα «σε βλέπω σαν φίλο»)


* Ο τίτλος του ποστ είναι από την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων του Νόλλα, που έκανε ταινία ο Παναγιωτόπουλος. Συμπτωματικά, οι Συνέπειες του έρωτα, που είδα πριν λίγες μέρες (και συνιστώ ανεπιφύλακτα), τελειώνουν με τον πρωταγωνιστή να ονειρεύεται, τρόπον τινά, τον καλύτερό του φίλο. Δεν λέω περισσότερα για να μη θεωρηθεί spoiler και φωνάζει ο lemonostiftis. :)

08 January 2011

τσάι και τηλεπάθεια

Τρεις ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου, στέλνω sms σε φίλο να του πω ότι μπορεί να πάω σε κάποιο μπαρ πιο αργά κι αν θέλει να έρθει να μας βρει, προσθέτοντας «αν και εύχομαι το 2011 να σε βρει στο κρεβάτι» και εννοώντας κάθε λέξη. Απάντηση δεν πήρα. Το επόμενο βράδυ, πρώτο ποτό της χρονιάς στον Αντρέα. Μόλις έχω κάτσει στην μπάρα, γυρίζω δίπλα μου και βλέπω τον προαναφερθέντα φίλο. Μετά τα φιλιά και τις ευχές, μου λέει ότι δεν μου απάντησε επειδή πράγματι το '11 τον βρήκε στο κρεβάτι. (Δεν έπαθε λουμπάγκο: μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που τρία ποστ πριν ήθελε μια γυναίκα στο κρεβάτι του τώρα.)

Χτες, ανεβαίνοντας την Ασκληπιού για να πάω στο παρτάκι που έκανε ο ίδιος πάντα φίλος, από συνήθεια ρίχνω ματιές στα μπαρ μπας και δω κάποιον γνωστό. Στο δεύτερο μπαρ μένω στήλη άλατος, γιατί βλέπω φίλο αγαπημένο που ζει μόνιμα στη Νορβηγία. Έχει κατέβει για τις γιορτές και την άλλη μέρα γυρίζει πίσω· είναι η πρώτη φορά που δεν δίνει το παρών όταν έρχεται Ελλάδα. Τον σκεφτόμουν έντονα αυτές τις μέρες, καθώς ξέρω ότι πάντα έρχεται τα Χριστούγεννα, αλλά στα πλαίσια του γενικότερου εσωτερικού χάους δεν τον πήρα κανένα τηλέφωνο να δω πού βρίσκεται.


(
Όχι, η χτεσινή βραδιά μόνο τσάι δεν είχε. Ευλογία και κατάρα το αλκοόλ: είναι εντυπωσιακό τι μπορεί να ξεστομίσει ένας άνθρωπος όταν έχει πιει. Αλλά ρε γαμώτο, μη μου λέτε πράγματα που δεν ζήτησα να μάθω. Κάποια πράγματα προτιμώ να μην τα ξέρω. Μπορώ;)

05 January 2011

νοσταλογιστική

Αφού χαζολόγησα κι έχασα την τελευταία προβολή στο σινεμά, απόψε ασχολούμαι με τις αποδείξεις του '10: τις μαζεύω από τα διάφορα σημεία που τις έβαζα πρόχειρα, τις ταξινομώ κατά μήνα (όλοι έχουμε ένα (τουλάχιστον) βίτσιο: εγώ είμαι ψυχαναγκαστικά οργανωτικός στα χαζά και χαοτικός στα σημαντικά), τις σουμάρω.

Τρία ζήτω για τον πολυχρονεμένο υπουργό των Οικονομικών μας: οι αποδείξεις είναι ο τέλειος τρόπος να κάνεις την πατροπαράδοτη ρετροσπεκτίβα στο τέλος της χρονιάς. Είναι ένα μικρό σουρεαλιστικό θαύμα το πώς ένα ψυχρό λογιστικό χαρτάκι μπορεί να ξυπνήσει τόσες μνήμες και να προκαλέσει τα αντίστοιχα συναισθήματα. Κάθε απόδειξη είναι ένα τέλειο ενσταντανέ: είμαι εδώ, την τάδε μέρα και κάνω/αγοράζω/τρώω/πίνω αυτό. Τα υπόλοιπα έρχονται στο μυαλό μου αυτόματα. Αραχτός δίπλα στη θάλασσα, το πολυπόθητο τριήμερο με τον κολλητό μου μόλις έχει αρχίσει, πίνουμε καφέ πριν ξεκινήσουμε προς αναζήτηση παραλίας με έξαψη χρυσοθήρων στο Κλοντάικ· στο Θαλασσάκι, πάλι στην Τήνο, το παράπονο για τις γκόμενες που απέρριψαν την προσφορά να τις πάρουμε (με την καλή έννοια) στο αυτοκίνητο έχει δώσει τη θέση του σε πολλαπλούς γευστικούς οργασμούς·
λίγο έξω από τη Βλάστη, φουλάρω βενζίνη, είναι μακρύς ο δρόμος που σε γυρίζει από τα βουνά και τις τρελές μουσικές στη μιζέρια και το οκτάωρο, του χρόνου θα ανέβουμε για ολόκληρο το τετραήμερο ο κόσμος να χαλάσει, λέει κάποιος κι οι υπόλοιποι επιδοκιμάζουμε· ταξί για το λιμάνι, ο Πειραιάς είναι μια κόλαση αλλά στ' αρχίδια μου όλα, φεύγω διακοπές λέμε, φοράω μάλιστα το καινούργιο μου φτηνιάρικο κίτρινο τίσερτ με τη στάμπα Yeah! ως statement· εσπρέσο και τυρόπιτα στο Έβερεστ της Ομόνοιας μεταξύ δουλειάς και σεμιναρίου, σκατά, πάλι έχω αργήσει γαμώτο· εσπρέσο από την τυροπιτερί της γειτονιάς, γυρίζω από το γραφείο και τρέχω στο σπίτι για να παλέψω με το τέρας που κατ' ευφημισμόν λέγεται «εξωτερική εργασία», δε λέει να πεθάνει το γαμημένο· κερνάω για τη γιορτή μου στο Πραξιτέλους, έχω ανάγκη τους φίλους μου κι ας το ξεχνάω ο μαλάκας· ντραμπούι στο Lemon Jelly, τον σχεδόν αποκλειστικό προορισμό βραδινής εξόδου για έναν μήνα και βάλε, ο τύπος ανακατεύει πάντα την ίδια μουσική τράπουλα αλλά δεν μπορώ να του θυμώσω όταν βάζει κομμάτια που λατρεύω, είναι χαζό αλλά ντρέπομαι να πάω χωρίς εκείνη τώρα· ένα μπουκάλι κρασί από την κάβα της γειτονιάς για να το πάω στην Άννα που γιορτάζει, είναι η μέρα που βγαίνω ξανά στον έξω κόσμο από το κουκούλι της μιζέριας που ύφανα με τα χεράκια μου· και λοιπά και λοιπά και λοιπά... Ταξίδια, ξίδια, σεξ και απόπειρες σχέσεων, μίζερες τυρόπιτες και λουκούλλεια γεύματα, όμορφες βραδιές, μέρες που θέλω να κοιμάμαι και να μην ξυπνήσω ποτέ· όλα είναι εκεί και εγώ πρέπει να τα δηλώσω.

Στο μέτωπο των αποδείξεων, την κέρδισα τη μάχη του 2010: έχω πιάσει το απαιτούμενο όριο και θα έχω και μπόνους. Στον πραγματικό κόσμο, φοβάμαι πως το πρόσημο δεν είναι θετικό, πέρασα κάτω από τον πήχη, αλλά δεν έχω όρεξη για πεσιμισμούς τώρα: everything's changing around me and I want to change too (από το καινούργιο σποτάκι του Εν Λευκώ, δε λέει να μου ξεκολλήσει από το μυαλό εδώ και λίγες μέρες). Πού ξέρεις, το 2011 μπορεί να είναι καλύτερο, μπορεί ακόμα κι εγώ να είμαι καλύτερος...

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το νέο φέτος!