28 March 2011

λα μπελ μηνυματρίς

(ναι, καλά θυμάστε: ο τίτλος αρχικά ήταν στο κινητό του Τζον Μάλκοβιτς (sort of), αλλά τον άλλαξα)

Στο μετρό· γυρίζω από τη δουλειά. Έχω στο χέρι το κινητό: μόλις έχω στείλει ένα καίριο μήνυμα (κάτι σαν τις παρεμβάσεις του Παπούλια) και περιμένω την ενδεχομένως καθοριστική απάντηση. Στην επόμενη στάση μπαίνει και κάθεται απέναντι μου γυναίκα ψηλή, μαύρα μακριά μαλλιά, όμορφη τέλος πάντων. Έχει κι αυτή το κινητό στο χέρι, διαβάζει κάποιο μήνυμα κι ύστερα αρχίζει να γράφει την απάντηση. Κάθε τόσο σκάει ένα χαμόγελο. Μ' αρέσει να βλέπω ανθρώπους να χαμογελάνε μόνοι τους, αυθόρμητα. Μ' αρέσει να βλέπω ειδικά αυτήν να χαμογελάει· γίνεται πιο όμορφη. Μοιραία λοιπόν, φαντασιώνομαι ότι έχουμε πέσει σε ένα mobile warp: το καίριο μήνυμά μου το πήρε η ωραία άγνωστη, το διαβάζει χαμογελώντας και μου γράφει αμέσως την πολλά υποσχόμενη απάντηση.


Κατέβηκα πριν πάρω το μήνυμα.

22 March 2011

daydreaming

Μυστήριο πράγμα τα όνειρα. Μπορεί οι σκέψεις σου την ημέρα να περιστρέφονται γύρω από ένα και μόνο πράγμα, κι όταν πέφτεις για ύπνο να βλέπεις ό,τι πιο άσχετο και παλαβό. Ας πούμε, βλέπεις στον ύπνο σου ότι έχεις βρει και ακούς ένα δισκάκι με τον ύμνο της Διεθνούς από τον Τέρι Γκίλιαμ και τον Τζον Κλιζ (με επιρροές από σπαγγέτι γουέστερν, γιατί ακούγονται δύο πυροβολισμοί, τους οποίους δέχεται ο ένας εκ των δύο Πάιθον), ενώ κανονικά θα έπρεπε να δεις κάτι σαν κι αυτό:

Μια ατρόμητη ραλίστρια διασχίζει την απέραντη αφρικανική σαβάνα, αφήνοντας πίσω της σύννεφα σκόνης, τρομαγμένες αντιλόπες και ιπποπόταμους με ανοιχτό στόμα· ύστερα όμως θα πέσει σε μπλόκο, θα της πάρουν το πολύπαθο Πόλο και θα βρεθεί σε ένα άθλιο αεροδρόμιο στη μέση του πουθενά να περιμένει το επόμενο αεροπλάνο για Ευρώπη, με μοναδική της συντροφιά τα διηγήματα του Πόε στα σουαχίλι κι έναν γραφικό ασπρομάλλη κύριο με πειραγμένες φωνητικές χορδές που πιστεύει ότι είναι τραγουδιστής...

16 March 2011

o Deborah, o mores

Κλείσιμο ματιού σε μια ψυχή που λογικά δεν θα το δει ποτέ...
(και δεν εννοώ την Debbie Harry)




09 March 2011

in memoriam

Βαρύγδουπος τίτλος για κάποιον που είχε αλλεργία στα βαρύγδουπα και τα χλεύαζε: σαν σήμερα, πριν από 17 χρόνια, πέθανε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι.

Θυμάμαι να διαβάζω ένα σχετικό κείμενο τότε στο
Ποπ & Ροκ (που αγόραζα φανατικά εκείνη την εποχή) και να αναρωτιέμαι ποιος διάολος είναι αυτός ο Μπουκόφσκι και τι δουλειά έχει σε ένα μουσικό περιοδικό. Ήταν εκείνη η πολύ άχαρη και γκρίζα χρονιά ανάμεσα στο λύκειο και το πανεπιστήμιο. Δύσκολη εποχή για ινδάλματα: ένα μήνα μετά βρισκόταν νεκρός ο Κερτ Κομπέιν.
(Τώρα που το σκέφτομαι, λίγο καιρό μετά πέθανε κι ο Χατζιδάκις, και σ' ένα υπέροχο κείμενο, στο
Ποπ & Ροκ πάλι, υπήρχε μια φράση που από τότε κουβαλάω μέσα μου: πάντα ο δημιουργός υπολείπεται κατά τι του έργου του. Κάτι που ισχύει σαφέστατα και για τον Μπουκόφσκι.)

Τέλος πάντων, φτάνει το νοσταλγοπαραλήρημα. Δεν ξέρω γιατί ακριβώς γράφω αυτό το ποστ-ξεπέτα, αφού δεν έχω κάτι να πω αυτή τη στιγμή για τον Μπουκόφσκι. Ή μάλλον έχω, αλλά είναι τόσα πολλά που δεν θα πω τίποτα. Ας πούμε ότι το ποστ αυτό είναι ένας χρονοδείκτης, ή μια αφορμή για να βάλω μια φωτογραφία που λέει όσα θα έλεγαν χίλιες λέξεις μου.






(Από την επεισοδιακή εμφάνιση του Μπουκόφσκι στη λογοτεχνική εκπομπή Apostrophes της γαλλικής τηλεόρασης, την οποία μπορείτε να δείτε εδώ.)

07 March 2011

it'll end in tears

Τελικά το νούμερο ένα πλεονέκτημα του home theater έναντι του σινεμά δεν είναι ούτε το άραγμα στον καναπέ, ούτε ότι μπορείς να διακόψεις την ταινία όποτε σε πιάσει κατούρημα. Είναι ότι μπορείς να πλαντάξεις στο κλάμα με την άνεσή σου. Chien andalou speaking.

06 March 2011

you shall in an instant die

Είμαι σε μαγαζί τύπου Πλαίσιο και χαζεύω διάφορα. Είμαι βέβαιος ότι χρειάζομαι κάτι συγκεκριμένο, αλλά δεν θυμάμαι τι. Έχω κάτσει ανακούρκουδα για να δω στο χαμηλότερο ράφι, όταν βλέπω από πάνω μου μια πανύψηλη, απειλητική, μαυροντυμένη γυναικεία φιγούρα, κάτι μεταξύ βρικόλακα, Νίο από το Matrix και dominatrix (κάνει και ρίμα, τρομάρα του). Είναι, υποτίθεται, υπάλληλος του μαγαζιού. Μοιάζει επίσης να είναι και αντικείμενο του πόθου μου· έχουμε μια οικειότητα, τέλος πάντων. «Γεια σου, αφεντικό» της λέω και σηκώνομαι όρθιος. Νιώθω ένα κράμα αμηχανίας, φόβου και έξαψης, όπως όταν πλησιάζεις πολύ κοντά σε μια γκόμενα που γουστάρεις. Μόνο που αυτή εδώ η γκόμενα έχει κυνόδοντες και φασματικά, φωσφοριζέ μάτια. Έχει επίσης κάτι σαν μπαστούνι, με το οποίο με χτυπάει στο χέρι με δύναμη, ίσως για να με τιμωρήσει για το αυθάδικο υφάκι μου. Σκέφτομαι ότι μάλλον το παράκανε και ότι η μπαστουνιά δεν πρέπει να ήταν στο σενάριο (δηλαδή το ρολάκι που παίζει στο πλαίσιο της δουλειάς της). Τέλος πάντων, το πρόσωπό μου είναι πολύ κοντά στο δικό της, κοιτάζω τα μάτια της (βλ. παραπάνω) κι έχω αρχίσει να κάνω κακάκια μου από το φόβο, αλλά δεν μπορώ να κουνηθώ ρούπι. Ταυτόχρονα αναρωτιέμαι μήπως είναι ολόγραμμα ή κάτι τέτοιο, αλλά η μπαστουνιά, όπως και η αίσθηση της πέτσινης στολής της πάνω μου δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Τότε, η σαδομαζό πωλήτρια αρχίζει έναν μονόλογο σε ημι-ακατάληπτα αγγλικά (συν τοις άλλοις ψευδίζει λιγάκι, ίσως φταίνε οι κυνόδοντες) με μια φλατ, ρομποτοειδή φωνή, ο οποίος καταλήγει στη δυσοίωνη φράση You shall in an instant die.