29 October 2010

Are you ready to be heartbroken?





Η συνέχεια αύριο στο Gagarin.

(Ο τίτλος του ποστ είναι το τραγούδι των Lloyd Cole & the Commotions στο οποίο απαντούν οι Camera Obscura.)

27 October 2010

μουσικό διάλειμμα





Μπορεί το παραπάνω βιντεάκι να είναι βιντεάκι μόνο κατ' όνομα, σας επιτρέπει όμως να θαυμάσετε τη μορφή του Τζορτζ Μπεστ για τρεισήμισι λεπτά. Επιπλέον, αφού τελειώσει το τραγούδι, μπορείτε να συνεχίσετε να χαζεύετε τον Μπεστ για άλλα δυόμισι λεπτά χωρίς την ενοχλητική μουσική υπόκρουση (is it a bug or a feature?). Εάν δεν σας καλύπτει τίποτα από τα παραπάνω, μπορείτε απλά να ακούσετε το τραγουδάκι και να αναμείνετε στο ποντίκι σας για περισσότερους Wedding Present σύντομα (hopefully).

21 October 2010

του δρόμου

Ι. Le style c'est le chien même
Κηφισίας και Αλεξάνδρας, έξω από τα Έβερεστ, μαύρο χαριτωμένο μπουλντογκοειδές μπόξερ με τρελό περιλαίμιο χρώματος φλούο φούξια (φλούξια;) επιχειρεί να διασχίσει την Κηφισίας. Γρήγορα συνειδητοποιεί το μάταιο του εγχειρήματος και οπισθοχωρεί με στυλ. Cut.

ΙΙ. Κουίζ

Ταξιτζής με σταματάει για να με ρωτήσει πώς θα πάει στο υπουργείο Υπνοπαιδείας.(είναι εντελώς γελοίο: κάθε πρωί περνάω με τα πόδια από κει αλλά αδυνατώ να δώσω οδηγίες προς εποχούμενους γιατί γίνεται μύλος με τους μονόδρομους και τις γέφυρες)
Βρείτε ποια από τις παρακάτω προτάσεις δεν ισχύει:
α)
Ο ταξιτζής έχει δύο κεφάλια
β)
Ο ταξιτζής φοράει ζώνη (ασφαλείας, εξυπνάκηδες)
γ) Ο ταξιτζής είναι ευγενέστατος

18 October 2010

βροχή

Έχουν κάτι το απροσδιόριστα κωμικό οι μελαψοί τύποι με τις ομπρέλες που τη στήνουν έξω από το μετρό με το που πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Μοιάζει σαν να το νιώθουν κι οι ίδιοι, έτσι όπως σου χαμογελούν ενώ σε προτρέπουν να πάρεις μια αμπέλα. Βγαίνοντας σήμερα από τον Ευαγγελισμό, αντίκρισα τέσσερις-πέντε υφασμάτινες κάννες να με σημαδεύουν. Έκλεισα τα μάτια και περίμενα τον πυροβολισμό που δεν ήρθε ούτε κι αυτή τη φορά. Θέλω να κρατήσω αυτή την εικόνα, το χαμογελαστό εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά επειδή δεν ξέρω τι να την κάνω, είμαι εδώ και χτυπάω τα πλήκτρα αντί να περπατάω στη βροχή.

15 October 2010

A rush and a push and the night was ours

(and I didn't even miss my bed)

κλικ

11 October 2010

Πώς είπατε; (προεκλογικός πυρετός στο αίμα)

Φρεσκότατο, προ ολίγου:
Είμαι στο σπίτι του αδελφού μου, όταν χτυπάει το τηλέφωνο.


Αυτό: Ντρρριν!

Εγώ: Εμπρός;

Αυτή: Γεια σας, τον κύριο Χαλβατζάρα θα ήθελα.

Εγώ: Χμ, ποιον κύριο Χαλβατζάρα θέλετε;

Αυτή: Τι να σας πω, έχω ένα σωρό ονόματα μπροστά μου.
..
Εγώ: Φαντάζομαι ότι θέλετε τον αδελφό μου, λείπει όμως τώρα. Θέλετε να του πω κάτι;

Αυτή: Σας τηλεφωνώ εκ μέρους του ανεξάρτητου υποψήφιου δημάρχου Καψοράχης κυρίου Τσιμπούκογλου
.
Εγώ: Α, ξέρετε, εγώ δεν ψηφίζω εδώ. (ψέμα ελεεινό)

Αυτή: Δεν πειράζει, μπορείτε να ενημερώσετε τα άλλα μέλη της οικογένειας.

Εγώ: ...

Αυτή: Ο κύριος Τσιμπούκογλου είναι ιατρός χειρούργος και δέχεται στο γενικό περιφερειακό νοσοκομείο Λιμνούπολης. Το εκλογικό του κέντρο βρίσκεται στην οδό Κλάραμπελ 52. Μπορείτε να μας επισκεφτείτε για να μας γνωρίσετε και να μας τιμήσετε με την ψήφο σας. (η τελευταία φράση συνοδεύεται από γελάκι αμηχανίας)

Εγώ: (εμβρόντητος) Μάλιστα, σας ευχαριστώ.

Αυτή: Κι εγώ ευχαριστώ, γεια σας.

Κλικ.

(βλ. και σχόλιο)

09 October 2010

Τυχαίο;

Pas du tout!
Μετά από τόσους μήνες που είχα σκυλοβαρεθεί (pun intended) να ακούω την καραμέλα «τυχαίο; δε νομίζω», έμαθα τελικά την προέλευσή της, μόλις το περασμένο Σάββατο. Το ακόμη πιο ντροπιαστικό της υπόθεσης είναι ότι το μυστήριο μού έλυσε η μητέρα μου (ουδεμία σχέση με τη
Μητέρα του σκύλου).
Οκ, το είπα. Υποθέτω ότι είμαι η ντροπή της γενιάς μου.
(Σημαντική λεπτομέρεια: δεν έχω τηλεόραση.)

Κανονικά θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου τη δίνουν όλα αυτά τα catch-phrases που ξεπετάγονται από τις διαφημίσεις, τον Λαζόπουλο, το βίντεο της Τζούλια(ς) και δενξερωγωτιάλλο, και πώς τελικά καταλήγω να τα χρησιμοποιώ κι εγώ, αλλά βαριέμαι και δεν το έχω καθόλου.

06 October 2010

I have a dream (ευσεβείς πόθοι στα στάχυα)

Η ζωή θα ήταν πιο όμορφη αν κάθε χρόνο:

ο Σάλιντζερ έβγαζε βιβλίο,

ο Χάρτλεϊ γύριζε ταινία,
οι Pixies, οι Firewater και οι 17 Hippies έβγαζαν άλμπουμ,
η Ομάδα Εδάφους ανέβαζε παράσταση,
και εγώ έπαιρνα αύξηση...

Σημ. 1: Επίσης, δεν θα με χάλαγε να παίζουν οι Χειμερινοί Κολυμβητές κάθε 3-4 μήνες στην Αθήνα, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες.
Σημ. 2:
Μου βγήκε πολύ γλυκανάλατο, γι' αυτό είπα να βάλω και τη μαρξιστική διάσταση στο τέλος.

γλωσσικαί ανησυχίαι

Όταν οι αγγλόφωνοι λένε I got a monkey on my back, εννοούν ότι κάτι τους κατσικώθηκε;