18 October 2010

βροχή

Έχουν κάτι το απροσδιόριστα κωμικό οι μελαψοί τύποι με τις ομπρέλες που τη στήνουν έξω από το μετρό με το που πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Μοιάζει σαν να το νιώθουν κι οι ίδιοι, έτσι όπως σου χαμογελούν ενώ σε προτρέπουν να πάρεις μια αμπέλα. Βγαίνοντας σήμερα από τον Ευαγγελισμό, αντίκρισα τέσσερις-πέντε υφασμάτινες κάννες να με σημαδεύουν. Έκλεισα τα μάτια και περίμενα τον πυροβολισμό που δεν ήρθε ούτε κι αυτή τη φορά. Θέλω να κρατήσω αυτή την εικόνα, το χαμογελαστό εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά επειδή δεν ξέρω τι να την κάνω, είμαι εδώ και χτυπάω τα πλήκτρα αντί να περπατάω στη βροχή.

2 comments:

  1. Ήξερα ότι με τη βροχή, βγαίνουν τα σαλιγκάρια, τα μανιτάρια και τώρα βλέπω κι εγώ που βρίσκομαι περί τα 700 χλμ μακριά αλλοδαπούς με τις ομπρέλες. Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια. Χάδι...

    ReplyDelete
  2. Τις προάλλες, πάλι βροχερό απόγευμα στο μετρό του Ευαγγελισμού, μέτρησα 16 ομπρελοπωλητές, έντεκα ακροβολισμένους στην έξοδο και άλλους πέντε να περιφέρονται λίγο παρακεί. Πάντα με χαμόγελα εννοείται. Μ' έπιασε αυτό το σφίξιμο που με πιάνει πάντα με τους πλανόδιους που δεν πουλάνε τίποτα, τα μαγαζιά που βαράνε μύγες κλπ. Βάσανο κι αυτό, να έχουμε τις λάθος ευαισθησίες...
    (υπολογισμένη χρήση των αποσιωπητικών για ντεμέκ βαρύτητα και μια πρέζα διφορούμενο)

    ReplyDelete