Έχουν κάτι το απροσδιόριστα κωμικό οι μελαψοί τύποι με τις ομπρέλες που τη στήνουν έξω από το μετρό με το που πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Μοιάζει σαν να το νιώθουν κι οι ίδιοι, έτσι όπως σου χαμογελούν ενώ σε προτρέπουν να πάρεις μια αμπέλα. Βγαίνοντας σήμερα από τον Ευαγγελισμό, αντίκρισα τέσσερις-πέντε υφασμάτινες κάννες να με σημαδεύουν. Έκλεισα τα μάτια και περίμενα τον πυροβολισμό που δεν ήρθε ούτε κι αυτή τη φορά. Θέλω να κρατήσω αυτή την εικόνα, το χαμογελαστό εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά επειδή δεν ξέρω τι να την κάνω, είμαι εδώ και χτυπάω τα πλήκτρα αντί να περπατάω στη βροχή.
Ήξερα ότι με τη βροχή, βγαίνουν τα σαλιγκάρια, τα μανιτάρια και τώρα βλέπω κι εγώ που βρίσκομαι περί τα 700 χλμ μακριά αλλοδαπούς με τις ομπρέλες. Καιρός φέρνει τα λάχανα καιρός τα παραπούλια. Χάδι...
ReplyDeleteΤις προάλλες, πάλι βροχερό απόγευμα στο μετρό του Ευαγγελισμού, μέτρησα 16 ομπρελοπωλητές, έντεκα ακροβολισμένους στην έξοδο και άλλους πέντε να περιφέρονται λίγο παρακεί. Πάντα με χαμόγελα εννοείται. Μ' έπιασε αυτό το σφίξιμο που με πιάνει πάντα με τους πλανόδιους που δεν πουλάνε τίποτα, τα μαγαζιά που βαράνε μύγες κλπ. Βάσανο κι αυτό, να έχουμε τις λάθος ευαισθησίες...
ReplyDelete(υπολογισμένη χρήση των αποσιωπητικών για ντεμέκ βαρύτητα και μια πρέζα διφορούμενο)