Η ζωή θα ήταν πιο όμορφη αν κάθε χρόνο:
ο Σάλιντζερ έβγαζε βιβλίο,
ο Χάρτλεϊ γύριζε ταινία,
οι Pixies, οι Firewater και οι 17 Hippies έβγαζαν άλμπουμ,
η Ομάδα Εδάφους ανέβαζε παράσταση,
και εγώ έπαιρνα αύξηση...
Σημ. 1: Επίσης, δεν θα με χάλαγε να παίζουν οι Χειμερινοί Κολυμβητές κάθε 3-4 μήνες στην Αθήνα, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες.
Σημ. 2: Μου βγήκε πολύ γλυκανάλατο, γι' αυτό είπα να βάλω και τη μαρξιστική διάσταση στο τέλος.
Τους Firewater τους έμαθα μόλις πριν δύο χρόνια με το δίσκο θρίαμβο "The Golden Hour", δεν έχω ακούσει προηγούμενες δουλειές τους.
ReplyDeleteΠέρυσι, είχα την τύχη να τους τσεκάρω και λάιβ. Ήταν γιορτή, όχι-όχι ένα πανκ πανηγύρι! Από το δεύτερο τρακ δεν υπήρχε άνθρωπος -από τους σχετικά λίγους που ήμασταν- που να μη χόρευε.. Κι εγώ ακόμα.. Δεν ξέρω αν με είχαν κάνει τούρμπο τα δύο ντεπόν που είχα πάρει νωρίτερα, αλλά το καταχάρηκα εκείνο το λάιβ. Βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι και στις συναυλίες όλη η μπάντα (στην περίπτωση των Firewater δικαιούμαι να γράψω "μπάντα", υπάρχουν πνευστά) είναι ο Tod A. περιστοιχιζόμενος από πληρωμένους killers οργανοπαίκτες.
Σόρι, για την κατάχρηση του χώρου των σχολίων σου.
:)
Κι εγώ από το Golden Hour τούς έμαθα. Μου αρέσουν πολύ όλα τα άλμπουμ τους, αλλά στο Golden Hour ξέφυγαν από τις έως τότε νόρμες, έκαναν την υπέρβαση και βούτηξαν στον ωκεανό του ethnic. (μα πώς τα λέω σήμερα)
ReplyDeleteΔύο ντεπόν, ε; Αν δουλεύει, να το δοκιμάσω κι εγώ. :) Σοβαρά, πρέπει να ήμασταν σε παρόμοια ψυχική κατάσταση: ο συνδυασμός της αλκοολικής ευφορίας με την ευφορία που σου προκαλεί η μουσική και η παρουσία του Tod A. είναι κανονική multimedia πανδαισία.
(Αυτό για τη σύνδεση του όρου «μπάντα» με την ύπαρξη πνευστών δεν το έπιασα...)
Σταματάω εδώ όμως, γιατί oi Firewater αξίζουν κανονικό tribute post, δεν θέλω να τους ξεπετάξω με ένα σχόλιο.
Μην απολογείσαι για την κατάχρηση, το παρόν μπλογκ αγαπά τον μαξιμαλισμό όσο και τον μινιμαλισμό. (δεν έχω πιει, τ' ορκίζομαι)