28 December 2010

new year's resolutions

  • SXGA (1280 x 1024)
  • XGA+ (1152 x 864)
  • UXGA (1600 x 1200)

23 December 2010

κινέζικη παροιμία

Κάτσε στην όχθη του ποταμού και περίμενε: κάποτε θα περάσουν τα ποστ που θέλεις να γράψεις.







19 December 2010

της νύχτας τα καμώματα

θέλω μια γυναίκα στο κρεβάτι μου
τώρα!
είπε
γέλασα απ' έξω και χαμογέλασα
από μέσα
στο κάτω-κάτω
ήμουν έντεκα χρόνια νεότερος
από εκείνον

άσε που πριν φύγω από το σπίτι είχα στρώσει
καθαρά σεντόνια


(άσκηση ύφους, ή αλλιώς never mix alcohol with blogging)

16 December 2010

του ντου ορ νοτ του ντου;

Εδώ μπορείτε να δείτε τη χθεσινή επίθεση στον Χατζηδάκη (αρχίζει στο 0:49, αλλά και τα προηγούμενα είναι ζόρικα). Σήμερα, ο βουλευτής της ΝΔ και πρώην υπουργός δήλωσε τα εξής (επιτρέψτε μου το copy-paste):
Δεν αισθάνομαι κανένα μίσος για όσους μου επιτέθηκαν χθες. Ωστόσο, όλοι είναι ανάγκη να κατανοήσουμε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά με το μίσος και με τη βία. Αντίθετα, πρέπει να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να ξεπεράσουμε αυτή τη μεγάλη κρίση. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσους μου συμπαραστάθηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης και μετά από αυτήν. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον αστυνομικό που μου έχει διαθέσει η Πολιτεία και τους δύο πολίτες που τραυματίστηκαν προσπαθώντας να με υπερασπιστούν.

Μερικές πρόχειρες σκέψεις δικές μου:


α) Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό και αποκαλυπτικό για μένα είναι πως όσοι την πέφτουν στον Χατζηδάκη και
τον μπινελικώνουν δεν είναι καβλωμένοι πιτσιρικάδες, «κουκουλοφόροι» ή μη. Είναι άνθρωποι μιας άλφα ηλικίας, που μόνο με αντιεξουσιαστές (προσθέστε εισαγωγικά κατά βούληση) δεν μοιάζουν. (Το ίδιο πράγμα φαίνεται ακόμη πιο χαρακτηριστικά στο γνωστό βίντεο με τον Βγενόπουλο έξω από τη Μαρφίν της Σταδίου, τη μαύρη 5η Μαΐου.) Δείτε κι ένα άλλο, πολύ διαφωτιστικό βίντεο, που δείχνει καθαρά ότι το πέσιμο ήταν αυθόρμητο και μαζικό. Είναι πραγματικά τρομακτικό να βλέπεις να σχηματίζεται ένα ποτάμι ανθρώπων πίσω από τον Χ., το ποτάμι της οργής που ξεχειλίζει πια (και που πρέπει να είσαι τυφλός, ηλίθιος ή απλά πολιτικός για να μην το βλέπεις).

β) Ο Χατζηδάκης μού είναι από αδιάφορος έως συμπαθής, με την έννοια ότι δεν έχει ακουστεί κάτι γι' αυτόν (διορθώστε με αν κάνω λάθος) ούτε είναι γραμμένο στο κούτελό του «είμαι λέρα» (βλέπε Βουλγαράκης), για να το παίξω και λίγο φυσιογνωμιστής. Όμως, είτε επειδή δεν του κόβει είτε επειδή δεν έχει τ' αρχίδια, δεν είπε το αυτονόητο, το ελάχιστο που ήταν υποχρεωμένος να πει εάν θέλει
σαν γνήσιος πολιτικός να υποστηρίζει ότι «αφουγκράζεται την κοινωνία»:
Δεν αισθάνομαι μίσος για όσους μου επιτέθηκαν. Μπορώ μάλιστα να κατανοήσω την πράξη τους. Τόσα χρόνια γαμάμε τον κόσμο, τώρα ήρθε η σειρά να μας γαμήσει κι αυτός λιγάκι. Δεν έχει σημασία πόσοι ή ποιοι από μας αξίζουν αυτό που συνέβη σε μένα, σημασία έχει πως πρέπει όλοι να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, που έλεγε και μια ψυχή.

Δεν το έκανε όμως, αντίθετα κατέφυγε στα κλασικά πατερναλιστικά μηνύματα περί μη βίας και καλύτερου εαυτού.


γ) Διαβάζω ότι με εντολή εισαγγελέα διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση για την επίθεση. Πριν από δύο χρόνια, τέτοιες μέρες, συνέβαινε μια άλλη επίθεση, μόνο που το θύμα δεν ήταν πολιτικός αλλά συνδικαλίστρια, και το όπλο δεν ήταν μπουκαλάκια και καρπαζιές αλλά βιτριόλι. Δύο χρόνια μετά, οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί παραμένουν ασύλληπτοι, η υπόθεση μπαινοβγαίνει στο αρχείο, ενώ η αρχική αστυνομική έρευνα ήταν για τα μάτια του κόσμου.
Άσχετο; Ίσως ναι, ίσως όχι.

δ) Το πέσιμο στον Χατζιδάκη έγινε στο σημείο όπου, τριάντα χρόνια πριν, τα νεοσύστατα τότε ΜΑΤ σκότωσαν την 21χρονη Κανελλοπούλου. Άσχετο; Ίσως ναι, ίσως όχι.

ε) Έτυχε σήμερα να ακούσω τον Βελόπουλο να βελάζει στη Βουλή (αντιγράφω από τα πρακτικά:
Φταίνε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. [...] Φταίμε και εμείς γιατί τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως λειτουργούν εναντίον του πολιτικού συστήματος και κανείς δεν μιλάει. [...] Τηρούμε μια αμυντική στάση απέναντι στα Μέσα. Και είναι απορίας άξιον πως ακόμα η Βουλή δεν αποφάσισε κάποια στιγμή να βάλει τάξη στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως. Είμαι μέλος των Μέσων Μαζικής Ενημερώσεως. Ασυδοσία και αναρχία! Ούτε άδειες υπάρχουν, ούτε τίποτα! Βγαίνουν, μας βρίζουν όλη μέρα, δεν ξέρω δικαίως ή αδίκως, μας εκθέτουν καθημερινά και κανένας δεν μιλάει.) και αναρωτήθηκα αν εγώ και ο Βελόπουλος ζούμε στο ίδιο ηλιακό σύστημα. Ύστερα σκέφτηκα ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα σ' αυτόν τον κόσμο από τις επιθέσεις κατά πολιτικών, κι ένα από αυτά είναι το να πληρώνεσαι αδρά για να λες αναίσχυντες παπάρες και να προσβάλλεις τη νοημοσύνη εκατομμυρίων ανθρώπων· παπάρες που ενδεχομένως θα σκεφτόσουν διπλά πριν ξεστομίσεις αν προηγουμένως είχες φάει το μπουκαλάκι σου κι εσύ.

ΥΓ: Αν θέλετε να διαβάσετε ουσιαστικά και σοβαρά πράγματα για την επίθεση στον Χατζηδάκη, μπορείτε να διαβάσετε τον σημερινό old boy. Εγώ πάντως αυτό θα κάνω ευθύς αμέσως. Καληνύχτα σας.

13 December 2010

χικ!

My name is Over. Hank Over.




10 December 2010

η ζωή είναι ωραία

... όταν:

είναι Παρασκευή,

έχεις κοιμηθεί τουλάχιστον εφτά ώρες,

μια υποψία ήλιου κάνει λιγάκι πιο φωτεινά τα πράγματα,

στο player παίζουν τραγούδια που είναι και ακούγονται φρέσκα, επιδρούν ακαριαία στη διάθεσή σου και σου θυμίζουν γιατί το indie παραμένει η μεγάλη σου αγάπη (όσο κι αν σε γοητεύουν τα διαστημικά μπλιμπλίκια και οι πολύχρωμοι ethnicισμοί),

έχεις να περιμένεις δυο-τρία όμορφα πράγματα για τις μέρες που έρχονται,

έχεις ρίξει ένα ξεγυρισμένο κούρεμα την προηγούμενη μέρα, το οποίο σου χάρισε την πολυπόθητη ψευδαίσθηση αλλαγής και ανανέωσης που τόσο είχες ανάγκη, γιατί τελευταία έχεις σιχαθεί, έχεις μισήσει τον εαυτό σου...

08 December 2010

keeping the fire warm

Το ποτάμι του προηγούμενου ποστ έκρυβε ένα υποβρύχιο... Όσο φτηνό ή εύκολο* κι αν μου φαίνεται να ανεβάζω βιντεάκια, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό.

*Η αλήθεια είναι ότι η ποστιέρα χάνει στροφές τελευταία, γι' αυτό τη βγάζω με βίντεο και αποσπάσματα βιβλίων.
Ο τίτλος μπορεί να διαβαστεί και έτσι, λοιπόν.






02 December 2010

ο σκύλος ονειρεύεται ξανά

μπλογκόνειρο (το):
όνειρο κατά το οποίο το υποκείμενο βιώνει μια παράξενη, αξιοσημείωτη ή απλώς ενδιαφέρουσα εμπειρία, ταυτόχρονα με τον ψυχαναγκασμό της καταγραφής της στο προσωπικό του μπλογκ


  Έχω μετακομίσει εδώ και λίγο καιρό στο Λονδίνο. Βλέπω καθημερινά διάφορα σελέμπριτιζ (ή μάλλον celebritish) και γουστάρω τρελά στη σκέψη ότι τώρα θα μπορώ να πουλάω μούρη στους φίλους μου στην Ελλαδίτσα. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ο Ρόουαν Άτκινσον, ο οποίος μπήκε στο λεωφορείο και κάθισε ακριβώς πίσω μου. Μου έκανε εντύπωση πόσο διαφορετικός έδειχνε από την περσόνα του, ίσως επειδή μονολογούσε «όπα όπα», με άψογη βρετανική προφορά. Όπως θα έχει μαντέψει ήδη ο προσεκτικός αναγνώστης, αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό πρέπει να το γράψω οπωσδήποτε στο μπλογκ. Τότε ξύπνησα μέσα στη νύχτα, με τη βασανιστική αίσθηση ότι εμφανιζόταν κι άλλoς διάσημος στο όνειρο, αλλά μου ήταν αδύνατον να τον θυμηθώ. Τσαντίστηκα που το αναπόφευκτο ποστ θα ήταν λειψό, αγχώθηκα μήπως το πρωί έχω ξεχάσει ακόμη και τον Άτκινσον και ξανακοιμήθηκα πάραυτα. Το πρωί είχα ξέχασει τα πάντα, ευτυχώς όμως μια σπάνια έκλαμψη πριν από λίγο ήρθε να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή της μπλογκόσφαιρας.


(Επειδή μου αρέσει να ψάχνω να βρω το γενεσιουργό ερέθισμα ενός ονείρου, νομίζω ότι η πρόσφατη κουβέντα εδώ έπαιξε ρόλο. Τελικά, Ιμόρ, όχι μόνο δεν ονειρεύομαι στα αγγλικά, αλλά ακόμη και οι Άγγλοι στα όνειρά μου μιλάνε ελληνικά. Επαγγελματική διαστροφή ορ γουάτ;)

30 November 2010

standing on the shoulders of giants




Τις προάλλες διάβαζα (ή μάλλον διέτρεχα βιαστικά) το ποστ του
old boy για το Somewhere, τη νέα ταινία της Σοφία Κόπολα. Σε κάποιο σημείο αναφέρεται στον πατέρα Κόπολα και στο Αποκάλυψη τώρα (μια ταινία που θα πλήρωνα όσο-όσο για να ξαναδώ στη μεγάλη οθόνη). Περίπου ταυτόχρονα, σε μια μοναδική ιντερνετική συγκυρία, έπεφτα πάνω σε αυτή τη φωτογραφία: η 8χρονη Σοφία, με παπιγιόν, καθισμένη στους ώμους του διάσημου μπαμπά της, το 1979 στις Κάννες, όπου το Αποκάλυψη τώρα κέρδιζε τον Χρυσό Φοίνικα.
Ο κύκλος ανοίγει.

Λίγα χρόνια μετά, το παιδικό μουτράκι έχει γίνει εφηβικό, η Σοφία έχει μάθει να χαμογελάει στο φακό, συνεχίζει όμως να συγχρωτίζεται με διάσημους: εν προκειμένω την Ντάιν Λέιν και τον Ματ Ντίλον (πρωταγωνιστές τόσο στο Outsiders όσο και στο Rumble Fish (Ο αταίριαστος), του πατέρα Κόπολα πάντα).




Fast forward στο 2010: η Σοφία είναι περισσότερο διάσημη ίσως από τον πατέρα της, και με τη νέα της ταινία κερδίζει το Χρυσό Λιοντάρι στο φεστιβάλ της Βενετίας. Το
Somewhere μιλάει για τη σχέση ενός κοριτσιού με τον διάσημο μπαμπά της, σταρ του σινεμά.
O κύκλος κλείνει.

29 November 2010

fields, cliffs and silly dreams

I wasn't listening, though. I was thinking about something else--something crazy. "You know what I'd like to be?" I said. "You know what I'd like to be? I mean if I had my goddam choice?"
"What? Stop swearing."

"You know that song 'If a body catch a body comin' through the rye'? I'd like--"

"It's 'If a body meet a body coming through the rye'!" old Phoebe said. "It's a poem. By Robert Burns."

"I know it's a poem by Robert Burns."

She was right, though. It is "If a body meet a body coming through the rye." I didn't know it then, though.

"I thought it was 'If a body catch a body,'" I said. "Anyway, I keep picturing all these little kids playing some game in this big field of rye and all. Thousands of little kids, and nobody's around--nobody big, I mean--except me. And I'm standing on the edge of some crazy cliff. What I have to do, I have to catch everybody if they start to go over the cliff--I mean if they're running and they don't look where they're going I have to come out from somewhere and catch them. That's all I'd do all day. I'd just be the catcher in the rye and all. I know it's crazy, but that's the only thing I'd really like to be. I know it's crazy."




Χόλντεν παλιόφιλε, δεν ξέρω για σένα, εγώ πάντως το βρήκα το Γκράαλ της μετεφηβικής μου ζωής. Τώρα είμαι στο σικαλοχώραφο, αλλά δεν είμαι φύλακας. Φύλακας δεν υπάρχει πουθενά, κι εγώ πηγαίνω γραμμή στον τρελογκρεμό.

21 November 2010

16-bit Intel 8088 chip

with an Apple Macintosh
you can't run Radio Shack programs
in its disc drive.
nor can a Commodore 64
drive read a file
you have created on an
IBM Personal Computer.
both Kaypro and Osborne computers use
the CP/M operating system
but can't read each other's
handwriting
for they format (write
on) discs in different
ways.
the Tandy 2000 runs MS-DOS but
can't use most programs produced for
the IBM Personal Computer
unless certain
bits and bytes are
altered
but the wind still blows over
Savannah
and in the Spring
the turkey buzzard struts and
flounces before his
hens.


Charles Bukowski


Ένα από τα ποιήματα του Μπουκόφσκι που θέλω εδώ και πολύ καιρό να ανεβάσω. Συν τοις άλλοις, το συγκεκριμένο δένει και με την κουβέντα περί Blogger, Wordpress, feeds, smilies και άλλων δαιμόνων στα πρόσφατα σχόλια. Το ποίημα εκδόθηκε το 1986 (εξού και οι ξεχασμένες πλέον μάρκες), όταν ακόμα δεν είχαν επικρατήσει οι λεγόμενοι «συμβατοί», με αποτέλεσμα τη Βαβέλ που περιγράφει ο Μπουκόφσκι.

Trivia:
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπουκόφκσι έγραφε σε υπολογιστή και ήταν ενθουσιασμένος από τη βελτίωση της παραγωγικότητάς του.


18 November 2010

it's my party (and i'll try if i want to)

Φτιάξε κι εσύ ένα κόμμα, μπορείς. Έχουμε και λέμε:

Οι Κουβέλης & σία έφυγαν από την Κουμουνδούρου και μετακόμισαν σε ΔΗ.ΑΡΙ για να τους έρχεται πιο φτηνά.
Ο Αλαβάνος πολύ θα ήθελε να κάνει κόμμα κι αυτός, αλλά με τα ψίχουλα που πήρε στην περιφέρεια Αττικής μάλλον για τελεία το πάει.
Ο Δημαράς ψήνεται, αλλά πρώτα λέει θα αφουγκραστεί τον κόσμο (και την Ντόρα, λένε οι κακές γλώσσες).
Η Ντόρα θα ιδρύσει το δικό της κόμμα την Κυριακή στο Μπάντμιντον (να θυμηθώ να πάρω το κοστούμι από το καθαριστήριο) εν πορδαίς και οργάνοις. Φήμες ότι το βασικό σύνθημα του κόμματος θα είναι «Κάτω η οικογενειοκρατία» ελέγχονται ως ανακριβείς και κακοήθεις.
Τέλος, ο Μίκης Θεοδωράκης ιδρύει κίνημα πολιτών (αν και αρχικά είχε πει ότι θα το ιδρύσει μόνο αν ο Παπανδρέου προχωρήσει σε εθνικές εκλογές). Αυτός πάντως δικαιολογείται γιατί έχει το ακαταλόγιστο (
όχι λόγω γηρατειών, αλλά εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον).

Σ' αυτόν τον τόπο, άμα πετάξεις μια πέτρα ή σκύλο θα πετύχεις ή πρόεδρο. Σας το λέει ένας σκύλος, που έχει διατελέσει και πρόεδρος (αλλά όχι κομματόσκυλο)...

12 November 2010

μπουκίτσες καθημερινότητας

(με ολόκληρο φουντούκι)

I.
Πριν από λίγες μέρες, στην εκπομπή του γίγαντα της δημοσιογραφίας (και pet hate του ανδαλουσιανού σκύλου) Λάλα, ο συνεργάτης του μας πληροφόρησε, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση που ξεχείλιζε από το μικρόφωνό του, ότι η τελευταία φράση του Όσα παίρνει ο άνεμος είναι το Frankly, my dear, I don't give a damn. Δεν πειράζει, ουδείς άσφαλτος, άλλωστε ως γνωστόν αύριο είναι μια άλλη μέρα.


II.
Είδα στον ύπνο μου τον Ψαριανό! Ήμασταν λέει σε ένα μπαρ και τα πίναμε στην ίδια παρέα. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι τον έχω αδικήσει ελαφρώς και ότι είναι συμπαθητικός τύπος όταν δεν ξεπέφτει σε εξτρεμιλίκια. Άντε να τελειώνουμε με τις εκλογές, γιατί έχω λαλήσει...

(Ύστερα από λίγη σκέψη, εντόπισα την αφορμή του ονείρου, αλλά βαριέμαι τώρα να εξηγώ.)

III.

Χτες το πρωί, μπαίνει στον προαστιακό ένας από τους 3-4 τακτικούς τύπους που πουλάνε τη φανταστική ή μη αρρώστιά τους. Ο συγκεκριμένος, γνωστός και μη εξαιρετέος, ξεχωρίζει με την πολύ χαρακτηριστική φωνή του και την αστεία εκφορά, κάνοντας παύση κάθε 2-3 λέξεις. Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι το «αποτελώ τετραμελής οικογένεια», φράση που ποτέ δεν παραλείπει.
Πριν προλάβει να βγει ο τετραμελής, μπαίνει στο βαγόνι γυναίκα, πρωτοεμφανιζόμενη αυτή, που δεν δυσκολεύτηκε να μας πείσει ότι δεν έχει καρκίνο και δεν υποφέρει. Την έχω πλάτη, οπότε δεν τη βλέπω, μόνο την ακούω. Όπως περνάει από δίπλα μου, βλέπω μια κλασική μαυροφορεμένη (και αρκετά ογκώδη) γιαγιά, με μάσκα στο πρόσωπο και χοντρό σωλήνα που κατέληγε στην τσάντα που είχε περασμένη στον ώμο. Για κάποιον πραγματικά σκοτεινό λόγο, αυτή η εικόνα με αναστάτωσε πολύ. Χρειάστηκε να γυρίσω πολύ πίσω στην παιδική μου ηλικία και να θυμηθώ τον πρωτόγονο φόβο που ένιωθα όταν έβλεπα σε φωτογραφία βατραχάνθρωπους ή αστροναύτες, ενώ ακόμα και τώρα η θέα ανθρώπων με αντιασφυξιογόνο μάσκα με αγριεύει [ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τέτοιες μάσκες φοράνε συνήθως μπάτσοι έτοιμοι για αυτοματισμούς (για να θυμηθούμε την ξεφτίλα του Πολύδωρα, μέρες που έρχονται)]. Άβυσσος σκοτεινή το υποσυνείδητο...

(Πρέπει να έχει αυξηθεί πολύ ο ανταγωνισμός για να καταφεύγουν σε τέτοιες πατέντες· δεν θέλω να φανταστώ ποια θα είναι η επόμενη. Πάντως, αν είχα χάσει πρόσφατα κάποιον δικό μου άνθρωπο ή αν είχα κάποιον που χαροπαλεύει διασωληνωμένος, τότε θα θύμωνα πολύ. Μα πάρα πολύ όμως...)

05 November 2010

νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιά μου

Η φωνάρα του John Fogerty τραγουδάει για σεισμούς, πλημμύρες, ακρίδες και άλλα χαριτωμένα και ντύνει με εικόνες ό,τι συμβαίνει εντός* και εκτός μου. Ένα φαινομενικά απλό «τραγουδάκι», που με αρπάζει από τα μαλλιά κάθε φορά που το ακούω.

*Για το εντός υπερβάλλω λιγάκι, αλλά χωρίς σάλτσες θα ήταν πολύ βαρετή υπόθεση το blogging.



03 November 2010

ελεγχόμενες εκρήξεις

Σκούριερ τα πράγματα: ο ταχυτρόμος χτυπάει πολύ περισσότερες από δύο φορές. Πακέτο...

Δεν μπορώ να αποφασίσω αν το θέμα είναι πολύ σοβαρό ή πολύ γελοίο. Το θέμα είναι ότι, με τούτα και με κείνα, ζούμε τη δική μας 11η Σεπτεμβρίου, τηρούμενων των αναλογιών και σε πολύ μικρότερη κλίμακα βέβαια. Ως κάτοικος Παγκρατίου, που μάλιστα
μένει δίπλα στα σημεία τζι(ζ) (Αστυδάμαντος, Μερκούρη, Ριζάρη), ομολογώ ότι απολαμβάνω τα 15 λεπτά διασημότητας της γειτονιάς μου. Δεν είναι λίγο πράγμα να διαβάζεις στην εφημερίδα δηλώσεις του μανάβη σου και να βλέπεις χαρακτηριστικές τοπικές φάτσες· με κάτι τέτοια προάγεται η αίσθηση του ανήκειν και δυναμώνουν οι δεσμοί της κοινότητας.

Πάντως, αν σας έρθει κάποιο δέμα με αποστολέα τον Πάγκαλο, καλού-κακού δώστε το στην πεθερά σας.

29 October 2010

Are you ready to be heartbroken?





Η συνέχεια αύριο στο Gagarin.

(Ο τίτλος του ποστ είναι το τραγούδι των Lloyd Cole & the Commotions στο οποίο απαντούν οι Camera Obscura.)

27 October 2010

μουσικό διάλειμμα





Μπορεί το παραπάνω βιντεάκι να είναι βιντεάκι μόνο κατ' όνομα, σας επιτρέπει όμως να θαυμάσετε τη μορφή του Τζορτζ Μπεστ για τρεισήμισι λεπτά. Επιπλέον, αφού τελειώσει το τραγούδι, μπορείτε να συνεχίσετε να χαζεύετε τον Μπεστ για άλλα δυόμισι λεπτά χωρίς την ενοχλητική μουσική υπόκρουση (is it a bug or a feature?). Εάν δεν σας καλύπτει τίποτα από τα παραπάνω, μπορείτε απλά να ακούσετε το τραγουδάκι και να αναμείνετε στο ποντίκι σας για περισσότερους Wedding Present σύντομα (hopefully).

21 October 2010

του δρόμου

Ι. Le style c'est le chien même
Κηφισίας και Αλεξάνδρας, έξω από τα Έβερεστ, μαύρο χαριτωμένο μπουλντογκοειδές μπόξερ με τρελό περιλαίμιο χρώματος φλούο φούξια (φλούξια;) επιχειρεί να διασχίσει την Κηφισίας. Γρήγορα συνειδητοποιεί το μάταιο του εγχειρήματος και οπισθοχωρεί με στυλ. Cut.

ΙΙ. Κουίζ

Ταξιτζής με σταματάει για να με ρωτήσει πώς θα πάει στο υπουργείο Υπνοπαιδείας.(είναι εντελώς γελοίο: κάθε πρωί περνάω με τα πόδια από κει αλλά αδυνατώ να δώσω οδηγίες προς εποχούμενους γιατί γίνεται μύλος με τους μονόδρομους και τις γέφυρες)
Βρείτε ποια από τις παρακάτω προτάσεις δεν ισχύει:
α)
Ο ταξιτζής έχει δύο κεφάλια
β)
Ο ταξιτζής φοράει ζώνη (ασφαλείας, εξυπνάκηδες)
γ) Ο ταξιτζής είναι ευγενέστατος

18 October 2010

βροχή

Έχουν κάτι το απροσδιόριστα κωμικό οι μελαψοί τύποι με τις ομπρέλες που τη στήνουν έξω από το μετρό με το που πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Μοιάζει σαν να το νιώθουν κι οι ίδιοι, έτσι όπως σου χαμογελούν ενώ σε προτρέπουν να πάρεις μια αμπέλα. Βγαίνοντας σήμερα από τον Ευαγγελισμό, αντίκρισα τέσσερις-πέντε υφασμάτινες κάννες να με σημαδεύουν. Έκλεισα τα μάτια και περίμενα τον πυροβολισμό που δεν ήρθε ούτε κι αυτή τη φορά. Θέλω να κρατήσω αυτή την εικόνα, το χαμογελαστό εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά επειδή δεν ξέρω τι να την κάνω, είμαι εδώ και χτυπάω τα πλήκτρα αντί να περπατάω στη βροχή.

15 October 2010

A rush and a push and the night was ours

(and I didn't even miss my bed)

κλικ

11 October 2010

Πώς είπατε; (προεκλογικός πυρετός στο αίμα)

Φρεσκότατο, προ ολίγου:
Είμαι στο σπίτι του αδελφού μου, όταν χτυπάει το τηλέφωνο.


Αυτό: Ντρρριν!

Εγώ: Εμπρός;

Αυτή: Γεια σας, τον κύριο Χαλβατζάρα θα ήθελα.

Εγώ: Χμ, ποιον κύριο Χαλβατζάρα θέλετε;

Αυτή: Τι να σας πω, έχω ένα σωρό ονόματα μπροστά μου.
..
Εγώ: Φαντάζομαι ότι θέλετε τον αδελφό μου, λείπει όμως τώρα. Θέλετε να του πω κάτι;

Αυτή: Σας τηλεφωνώ εκ μέρους του ανεξάρτητου υποψήφιου δημάρχου Καψοράχης κυρίου Τσιμπούκογλου
.
Εγώ: Α, ξέρετε, εγώ δεν ψηφίζω εδώ. (ψέμα ελεεινό)

Αυτή: Δεν πειράζει, μπορείτε να ενημερώσετε τα άλλα μέλη της οικογένειας.

Εγώ: ...

Αυτή: Ο κύριος Τσιμπούκογλου είναι ιατρός χειρούργος και δέχεται στο γενικό περιφερειακό νοσοκομείο Λιμνούπολης. Το εκλογικό του κέντρο βρίσκεται στην οδό Κλάραμπελ 52. Μπορείτε να μας επισκεφτείτε για να μας γνωρίσετε και να μας τιμήσετε με την ψήφο σας. (η τελευταία φράση συνοδεύεται από γελάκι αμηχανίας)

Εγώ: (εμβρόντητος) Μάλιστα, σας ευχαριστώ.

Αυτή: Κι εγώ ευχαριστώ, γεια σας.

Κλικ.

(βλ. και σχόλιο)

09 October 2010

Τυχαίο;

Pas du tout!
Μετά από τόσους μήνες που είχα σκυλοβαρεθεί (pun intended) να ακούω την καραμέλα «τυχαίο; δε νομίζω», έμαθα τελικά την προέλευσή της, μόλις το περασμένο Σάββατο. Το ακόμη πιο ντροπιαστικό της υπόθεσης είναι ότι το μυστήριο μού έλυσε η μητέρα μου (ουδεμία σχέση με τη
Μητέρα του σκύλου).
Οκ, το είπα. Υποθέτω ότι είμαι η ντροπή της γενιάς μου.
(Σημαντική λεπτομέρεια: δεν έχω τηλεόραση.)

Κανονικά θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου τη δίνουν όλα αυτά τα catch-phrases που ξεπετάγονται από τις διαφημίσεις, τον Λαζόπουλο, το βίντεο της Τζούλια(ς) και δενξερωγωτιάλλο, και πώς τελικά καταλήγω να τα χρησιμοποιώ κι εγώ, αλλά βαριέμαι και δεν το έχω καθόλου.

06 October 2010

I have a dream (ευσεβείς πόθοι στα στάχυα)

Η ζωή θα ήταν πιο όμορφη αν κάθε χρόνο:

ο Σάλιντζερ έβγαζε βιβλίο,

ο Χάρτλεϊ γύριζε ταινία,
οι Pixies, οι Firewater και οι 17 Hippies έβγαζαν άλμπουμ,
η Ομάδα Εδάφους ανέβαζε παράσταση,
και εγώ έπαιρνα αύξηση...

Σημ. 1: Επίσης, δεν θα με χάλαγε να παίζουν οι Χειμερινοί Κολυμβητές κάθε 3-4 μήνες στην Αθήνα, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες.
Σημ. 2:
Μου βγήκε πολύ γλυκανάλατο, γι' αυτό είπα να βάλω και τη μαρξιστική διάσταση στο τέλος.

γλωσσικαί ανησυχίαι

Όταν οι αγγλόφωνοι λένε I got a monkey on my back, εννοούν ότι κάτι τους κατσικώθηκε;

29 September 2010

μπλογκόνειρα

Θυμάμαι ξαφνικά, λέει, ότι έχω δει μια απροσδιόριστη ταινία του Σέρτζιο Λεόνε και δεν έχω γράψει στο μπλογκ γι' αυτήν. Το μέγεθος της παράλειψης με σοκάρει. Πρέπει να γράψω γι' αυτήν όσο τη θυμάμαι με λεπτομέρειες (ακόμα και στον ύπνο μου έχω Αλτσχάιμερ). Αρχίζω να φτιάχνω στο μυαλό μου το προσχέδιο του ποστ. Σκοπεύω να αναφερθώ όχι μόνο στην ίδια την ταινία αλλά και στις ιδανικές συνθήκες προβολής (εγώ κι ο προτζέκτορας, επιτέλους μόνοι).
Ακόμα δεν ξεκίνησα το μπλογκ και μου έγινε άγχος, γαμώ τον ψυχαναγκασμό μου...
(Ελπίζω πάντως να δω σύντομα και στον ξύπνιο μου καμιά ταινία του Λεόνε, στη μεγάλη οθόνη εννοείται. Τελευταία φορά ήταν το Κάποτε στην Αμερική, πάνε κοντά δέκα χρόνια.)

Έτερο κουτοπόνειρο, στο ίδιο μήκος κύματος:
Μόλις έχω τελειώσει ένα βιβλίο του Λουντέμη, τη συλλογή διηγημάτων Λέσχη «Η Αθηνάς». (Μην μπείτε στον κόπο να το αναζητήσετε, είναι ανύπαρκτο· αν και διαβάζω τώρα ότι ο Λουντέμης διετέλεσε βιβλιοθηκάριος της Αθηναϊκής Λέσχης...) Το περίεργο είναι ότι μου άρεσε, παρά την προκατάληψή μου για τα παλαιάς κοπής βιβλία γενικά και τον Λουντέμη ειδικότερα. Θέλω λοιπόν να μοιραστώ αυτή την ευχάριστη έκπληξη με τους χιλιάδες αναγνώστες μου, και βάζω την ποστιέρα στην πρίζα.
(Η προφανής αφορμή του ονείρου είναι ότι αυτόν τον καιρό διαβάζω τον Γιούγκερμαν. Αν και το ξεκίνησα πολύ επιφυλακτικός, μου αρέσει πραγματικά. Η συνέχεια επί του μπλογκ προσεχώς.)

23 September 2010

ένα πρωινό στο ΤΕΒΕ

Είμαι στο ΤΕΒΕ Γλυφάδας σήμερα το πρωί, περιμένω στην ουρά για τη Μηχανογράφηση και ακριβώς μπροστά μου είναι ο Καζλάουσκας. Συνοδεύεται από κοστουμαρισμένο τύπο, εν είδει διερμηνέα, ο οποίος κάνει το νταλαβέρι με τον γραφειοκρατικό λειτουργό. Κάτι έχει σκαλώσει, τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμεναν οι Jonas & Co. και φαίνεται ότι ο κόουτς (που σημειωτέον αύριο γυρίζει στο πατρίντα, απ' ό,τι κρυφάκουσα) δεν θα τη γλυτώσει την ταλαιπωρία.
Σκέψη πρώτη: «είναι ψηλός ο πούστης»
Σκέψη δεύτερη: «από κοντά είναι λιγότερο αντιπαθητικός»
Σκέψη τρίτη και μακρύτερη (= χαιρέκακη): «καλά να πάθει ο πούστης (εκ νέου), που τον κάναμε και μάγκα»
Σκέψη τελευταία και φιλοσοφημένη: «τσ τσ τσ, τι σου είναι φίλε μου η γραφειοκρατία, κανείς δεν γλυτώνει απ' αυτήν, δε πα να 'σαι διάσημος, ετσετερά ετσετερά»

ΥΓ Το κερασάκι στην τούρτα που λέγεται «όμορφες στιγμές σε δημόσιες υπηρεσίες» ήταν ότι ελάχιστα λεπτά μετά ξέσπασε ένας τρικούβερτος καβγάς, αλλά ο συμπαθής (τελικά) Γιόνας είχε πλέον φύγει.

21 September 2010

Don't try this at home

Θραύσμα ονείρου που διεσώθη από τη λήθη:

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, κλαίω γοερά. Ωστόσο είμαι πολύ χαρούμενος, ακριβώς επειδή κλαίω. Το κόνσεπτ και καλά είναι ότι πλαντάζω τώρα στο κλάμα ώστε να μη με πιάνει καμία στενοχώρια μετά.
(Αν δω ότι πιάνει το κόλπο, θα ενημερώσω.)

Πέντε μέρες τρως αγγούρι...

... και το Σάββατο είσαι μούρη

(σύνθημα των τοίχων αναφερόμενο στην ευεργετική δράση του αγγουριού, βλ. κατωτέρω εικόνα)




16 September 2010

Everybody else is doing it

... so why can’t we, αναρωτιόντουσαν με το δίκιο τους οι Cranberries το σωτήριο 1993. Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο παρών σκύλος και αποφάσισε να μπει, τώρα στα γεράματα, στην μπλογκόσφαιρα. Σε πείσμα της άποψης ότι you can't teach an Andalusian dog new tricks, και παρόλο που υποτίθεται ότι τα μπλογκ είναι ήδη πασέ και το real thing τώρα είναι το μισητό tweeting, πράγμα για το οποίο ο υποφαινόμενος σκύλος έχει σοβαρές επιφυλάξεις.

Κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις, σε περίπτωση που περάσει ποτέ κανείς από δω:
  • Το μότο μας είναι anything goes (ό,τι να 'ναι, στη γλώσσα του Αισχύλου).
  • Υπάρχουν μερικές ασαφείς και συγκεχυμένες ιδέες για την επιθυμητή μορφή αυτού του μπλογκ, οι οποίες πιθανόν να αποκρυσταλλωθούν, και ακόμη πιθανότερο να αλλάξουν, συν τω χρόνω ή ακόμη και εν μία νυκτί (τρελό φετίχ οι δοτικές).
  • Με άλλα λόγια, το συμπαθές τετράποδο δεν έχει αποφασίσει ακόμη αν θα γράφει σε γ' ή α' ενικό· αν θα γράφει αποκλειστικά για την πάρτη του, για τους φίλους του ή για το world wide web (ποιος είπε ότι οι σκύλοι δεν είναι φιλόδοξοι;)· αν το μπλογκ θα έχει χαρακτήρα ημερολογίου, ψυχαναλυτικού ντιβανιού ή άσκησης ύφους. Υπόψιν ότι ο σκύλος μας σιχαίνεται τα διλήμματα, οπότε το πιθανότερο είναι να δοκιμάσει όλα τα παραπάνω.
  • Ως εκ τούτου, ο μελλοντικός αναγνώστης παρακαλείται να θεωρήσει ότι το μπλογκ βρίσκεται σε φάση beta· ενδεχομένως και gamma (ta).

(Αυτές οι γραμμές γράφονται λίγη ώρα μετά το ημερολογιακό τέλος του καλοκαιριού (με την τρελή ελπίδα ότι μεσολαβεί τουλάχιστον ένας μήνας μέχρι το ουσιαστικό τέλος του) και υπό τους ήχους των Spoon, ενώ ο ανεμιστήρας στέλνει ριπές δροσιάς συνεπικουρούμενος από ένα Breezer όνομα και πράγμα. Η κατάσταση θα άγγιζε το τέλειο αν υπήρχαν μερικά τρίμματα καπνού παραπάνω...)