μπουκίτσες καθημερινότητας

(με ολόκληρο φουντούκι)

I.
Πριν από λίγες μέρες, στην εκπομπή του γίγαντα της δημοσιογραφίας (και pet hate του ανδαλουσιανού σκύλου) Λάλα, ο συνεργάτης του μας πληροφόρησε, με σιγουριά και αυτοπεποίθηση που ξεχείλιζε από το μικρόφωνό του, ότι η τελευταία φράση του Όσα παίρνει ο άνεμος είναι το Frankly, my dear, I don't give a damn. Δεν πειράζει, ουδείς άσφαλτος, άλλωστε ως γνωστόν αύριο είναι μια άλλη μέρα.

II.
Είδα στον ύπνο μου τον Ψαριανό! Ήμασταν λέει σε ένα μπαρ και τα πίναμε στην ίδια παρέα. Σκεφτόμουν μάλιστα ότι τον έχω αδικήσει ελαφρώς και ότι είναι συμπαθητικός τύπος όταν δεν ξεπέφτει σε εξτρεμιλίκια. Άντε να τελειώνουμε με τις εκλογές, γιατί έχω λαλήσει...
(Ύστερα από λίγη σκέψη, εντόπισα την αφορμή του ονείρου, αλλά βαριέμαι τώρα να εξηγώ.)

III.
Χτες το πρωί, μπαίνει στον προαστιακό ένας από τους 3-4 τακτικούς τύπους που πουλάνε τη φανταστική ή μη αρρώστιά τους. Ο συγκεκριμένος, γνωστός και μη εξαιρετέος, ξεχωρίζει με την πολύ χαρακτηριστική φωνή του και την αστεία εκφορά, κάνοντας παύση κάθε 2-3 λέξεις. Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι το «αποτελώ τετραμελής οικογένεια», φράση που ποτέ δεν παραλείπει.
Πριν προλάβει να βγει ο τετραμελής, μπαίνει στο βαγόνι γυναίκα, πρωτοεμφανιζόμενη αυτή, που δεν δυσκολεύτηκε να μας πείσει ότι δεν έχει καρκίνο και δεν υποφέρει. Την έχω πλάτη, οπότε δεν τη βλέπω, μόνο την ακούω. Όπως περνάει από δίπλα μου, βλέπω μια κλασική μαυροφορεμένη (και αρκετά ογκώδη) γιαγιά, με μάσκα στο πρόσωπο και χοντρό σωλήνα που κατέληγε στην τσάντα που είχε περασμένη στον ώμο. Για κάποιον πραγματικά σκοτεινό λόγο, αυτή η εικόνα με αναστάτωσε πολύ. Χρειάστηκε να γυρίσω πολύ πίσω στην παιδική μου ηλικία και να θυμηθώ τον πρωτόγονο φόβο που ένιωθα όταν έβλεπα σε φωτογραφία βατραχάνθρωπους ή αστροναύτες, ενώ ακόμα και τώρα η θέα ανθρώπων με αντιασφυξιογόνο μάσκα με αγριεύει [ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τέτοιες μάσκες φοράνε συνήθως μπάτσοι έτοιμοι για αυτοματισμούς (για να θυμηθούμε την ξεφτίλα του Πολύδωρα, μέρες που έρχονται)]. Άβυσσος σκοτεινή το υποσυνείδητο...
(Πρέπει να έχει αυξηθεί πολύ ο ανταγωνισμός για να καταφεύγουν σε τέτοιες πατέντες· δεν θέλω να φανταστώ ποια θα είναι η επόμενη. Πάντως, αν είχα χάσει πρόσφατα κάποιον δικό μου άνθρωπο ή αν είχα κάποιον που χαροπαλεύει διασωληνωμένος, τότε θα θύμωνα πολύ. Μα πάρα πολύ όμως...)