28 December 2010

new year's resolutions

  • SXGA (1280 x 1024)
  • XGA+ (1152 x 864)
  • UXGA (1600 x 1200)

23 December 2010

κινέζικη παροιμία

Κάτσε στην όχθη του ποταμού και περίμενε: κάποτε θα περάσουν τα ποστ που θέλεις να γράψεις.







19 December 2010

της νύχτας τα καμώματα

θέλω μια γυναίκα στο κρεβάτι μου
τώρα!
είπε
γέλασα απ' έξω και χαμογέλασα
από μέσα
στο κάτω-κάτω
ήμουν έντεκα χρόνια νεότερος
από εκείνον

άσε που πριν φύγω από το σπίτι είχα στρώσει
καθαρά σεντόνια


(άσκηση ύφους, ή αλλιώς never mix alcohol with blogging)

16 December 2010

του ντου ορ νοτ του ντου;

Εδώ μπορείτε να δείτε τη χθεσινή επίθεση στον Χατζηδάκη (αρχίζει στο 0:49, αλλά και τα προηγούμενα είναι ζόρικα). Σήμερα, ο βουλευτής της ΝΔ και πρώην υπουργός δήλωσε τα εξής (επιτρέψτε μου το copy-paste):
Δεν αισθάνομαι κανένα μίσος για όσους μου επιτέθηκαν χθες. Ωστόσο, όλοι είναι ανάγκη να κατανοήσουμε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά με το μίσος και με τη βία. Αντίθετα, πρέπει να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό για να ξεπεράσουμε αυτή τη μεγάλη κρίση. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσους μου συμπαραστάθηκαν κατά τη διάρκεια της επίθεσης και μετά από αυτήν. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον αστυνομικό που μου έχει διαθέσει η Πολιτεία και τους δύο πολίτες που τραυματίστηκαν προσπαθώντας να με υπερασπιστούν.

Μερικές πρόχειρες σκέψεις δικές μου:


α) Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό και αποκαλυπτικό για μένα είναι πως όσοι την πέφτουν στον Χατζηδάκη και
τον μπινελικώνουν δεν είναι καβλωμένοι πιτσιρικάδες, «κουκουλοφόροι» ή μη. Είναι άνθρωποι μιας άλφα ηλικίας, που μόνο με αντιεξουσιαστές (προσθέστε εισαγωγικά κατά βούληση) δεν μοιάζουν. (Το ίδιο πράγμα φαίνεται ακόμη πιο χαρακτηριστικά στο γνωστό βίντεο με τον Βγενόπουλο έξω από τη Μαρφίν της Σταδίου, τη μαύρη 5η Μαΐου.) Δείτε κι ένα άλλο, πολύ διαφωτιστικό βίντεο, που δείχνει καθαρά ότι το πέσιμο ήταν αυθόρμητο και μαζικό. Είναι πραγματικά τρομακτικό να βλέπεις να σχηματίζεται ένα ποτάμι ανθρώπων πίσω από τον Χ., το ποτάμι της οργής που ξεχειλίζει πια (και που πρέπει να είσαι τυφλός, ηλίθιος ή απλά πολιτικός για να μην το βλέπεις).

β) Ο Χατζηδάκης μού είναι από αδιάφορος έως συμπαθής, με την έννοια ότι δεν έχει ακουστεί κάτι γι' αυτόν (διορθώστε με αν κάνω λάθος) ούτε είναι γραμμένο στο κούτελό του «είμαι λέρα» (βλέπε Βουλγαράκης), για να το παίξω και λίγο φυσιογνωμιστής. Όμως, είτε επειδή δεν του κόβει είτε επειδή δεν έχει τ' αρχίδια, δεν είπε το αυτονόητο, το ελάχιστο που ήταν υποχρεωμένος να πει εάν θέλει
σαν γνήσιος πολιτικός να υποστηρίζει ότι «αφουγκράζεται την κοινωνία»:
Δεν αισθάνομαι μίσος για όσους μου επιτέθηκαν. Μπορώ μάλιστα να κατανοήσω την πράξη τους. Τόσα χρόνια γαμάμε τον κόσμο, τώρα ήρθε η σειρά να μας γαμήσει κι αυτός λιγάκι. Δεν έχει σημασία πόσοι ή ποιοι από μας αξίζουν αυτό που συνέβη σε μένα, σημασία έχει πως πρέπει όλοι να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, που έλεγε και μια ψυχή.

Δεν το έκανε όμως, αντίθετα κατέφυγε στα κλασικά πατερναλιστικά μηνύματα περί μη βίας και καλύτερου εαυτού.


γ) Διαβάζω ότι με εντολή εισαγγελέα διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση για την επίθεση. Πριν από δύο χρόνια, τέτοιες μέρες, συνέβαινε μια άλλη επίθεση, μόνο που το θύμα δεν ήταν πολιτικός αλλά συνδικαλίστρια, και το όπλο δεν ήταν μπουκαλάκια και καρπαζιές αλλά βιτριόλι. Δύο χρόνια μετά, οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί παραμένουν ασύλληπτοι, η υπόθεση μπαινοβγαίνει στο αρχείο, ενώ η αρχική αστυνομική έρευνα ήταν για τα μάτια του κόσμου.
Άσχετο; Ίσως ναι, ίσως όχι.

δ) Το πέσιμο στον Χατζιδάκη έγινε στο σημείο όπου, τριάντα χρόνια πριν, τα νεοσύστατα τότε ΜΑΤ σκότωσαν την 21χρονη Κανελλοπούλου. Άσχετο; Ίσως ναι, ίσως όχι.

ε) Έτυχε σήμερα να ακούσω τον Βελόπουλο να βελάζει στη Βουλή (αντιγράφω από τα πρακτικά:
Φταίνε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. [...] Φταίμε και εμείς γιατί τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως λειτουργούν εναντίον του πολιτικού συστήματος και κανείς δεν μιλάει. [...] Τηρούμε μια αμυντική στάση απέναντι στα Μέσα. Και είναι απορίας άξιον πως ακόμα η Βουλή δεν αποφάσισε κάποια στιγμή να βάλει τάξη στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως. Είμαι μέλος των Μέσων Μαζικής Ενημερώσεως. Ασυδοσία και αναρχία! Ούτε άδειες υπάρχουν, ούτε τίποτα! Βγαίνουν, μας βρίζουν όλη μέρα, δεν ξέρω δικαίως ή αδίκως, μας εκθέτουν καθημερινά και κανένας δεν μιλάει.) και αναρωτήθηκα αν εγώ και ο Βελόπουλος ζούμε στο ίδιο ηλιακό σύστημα. Ύστερα σκέφτηκα ότι υπάρχουν και χειρότερα πράγματα σ' αυτόν τον κόσμο από τις επιθέσεις κατά πολιτικών, κι ένα από αυτά είναι το να πληρώνεσαι αδρά για να λες αναίσχυντες παπάρες και να προσβάλλεις τη νοημοσύνη εκατομμυρίων ανθρώπων· παπάρες που ενδεχομένως θα σκεφτόσουν διπλά πριν ξεστομίσεις αν προηγουμένως είχες φάει το μπουκαλάκι σου κι εσύ.

ΥΓ: Αν θέλετε να διαβάσετε ουσιαστικά και σοβαρά πράγματα για την επίθεση στον Χατζηδάκη, μπορείτε να διαβάσετε τον σημερινό old boy. Εγώ πάντως αυτό θα κάνω ευθύς αμέσως. Καληνύχτα σας.

13 December 2010

χικ!

My name is Over. Hank Over.




10 December 2010

η ζωή είναι ωραία

... όταν:

είναι Παρασκευή,

έχεις κοιμηθεί τουλάχιστον εφτά ώρες,

μια υποψία ήλιου κάνει λιγάκι πιο φωτεινά τα πράγματα,

στο player παίζουν τραγούδια που είναι και ακούγονται φρέσκα, επιδρούν ακαριαία στη διάθεσή σου και σου θυμίζουν γιατί το indie παραμένει η μεγάλη σου αγάπη (όσο κι αν σε γοητεύουν τα διαστημικά μπλιμπλίκια και οι πολύχρωμοι ethnicισμοί),

έχεις να περιμένεις δυο-τρία όμορφα πράγματα για τις μέρες που έρχονται,

έχεις ρίξει ένα ξεγυρισμένο κούρεμα την προηγούμενη μέρα, το οποίο σου χάρισε την πολυπόθητη ψευδαίσθηση αλλαγής και ανανέωσης που τόσο είχες ανάγκη, γιατί τελευταία έχεις σιχαθεί, έχεις μισήσει τον εαυτό σου...

08 December 2010

keeping the fire warm

Το ποτάμι του προηγούμενου ποστ έκρυβε ένα υποβρύχιο... Όσο φτηνό ή εύκολο* κι αν μου φαίνεται να ανεβάζω βιντεάκια, δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό.

*Η αλήθεια είναι ότι η ποστιέρα χάνει στροφές τελευταία, γι' αυτό τη βγάζω με βίντεο και αποσπάσματα βιβλίων.
Ο τίτλος μπορεί να διαβαστεί και έτσι, λοιπόν.






02 December 2010

ο σκύλος ονειρεύεται ξανά

μπλογκόνειρο (το):
όνειρο κατά το οποίο το υποκείμενο βιώνει μια παράξενη, αξιοσημείωτη ή απλώς ενδιαφέρουσα εμπειρία, ταυτόχρονα με τον ψυχαναγκασμό της καταγραφής της στο προσωπικό του μπλογκ


  Έχω μετακομίσει εδώ και λίγο καιρό στο Λονδίνο. Βλέπω καθημερινά διάφορα σελέμπριτιζ (ή μάλλον celebritish) και γουστάρω τρελά στη σκέψη ότι τώρα θα μπορώ να πουλάω μούρη στους φίλους μου στην Ελλαδίτσα. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ο Ρόουαν Άτκινσον, ο οποίος μπήκε στο λεωφορείο και κάθισε ακριβώς πίσω μου. Μου έκανε εντύπωση πόσο διαφορετικός έδειχνε από την περσόνα του, ίσως επειδή μονολογούσε «όπα όπα», με άψογη βρετανική προφορά. Όπως θα έχει μαντέψει ήδη ο προσεκτικός αναγνώστης, αμέσως σκέφτηκα ότι αυτό πρέπει να το γράψω οπωσδήποτε στο μπλογκ. Τότε ξύπνησα μέσα στη νύχτα, με τη βασανιστική αίσθηση ότι εμφανιζόταν κι άλλoς διάσημος στο όνειρο, αλλά μου ήταν αδύνατον να τον θυμηθώ. Τσαντίστηκα που το αναπόφευκτο ποστ θα ήταν λειψό, αγχώθηκα μήπως το πρωί έχω ξεχάσει ακόμη και τον Άτκινσον και ξανακοιμήθηκα πάραυτα. Το πρωί είχα ξέχασει τα πάντα, ευτυχώς όμως μια σπάνια έκλαμψη πριν από λίγο ήρθε να αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή της μπλογκόσφαιρας.


(Επειδή μου αρέσει να ψάχνω να βρω το γενεσιουργό ερέθισμα ενός ονείρου, νομίζω ότι η πρόσφατη κουβέντα εδώ έπαιξε ρόλο. Τελικά, Ιμόρ, όχι μόνο δεν ονειρεύομαι στα αγγλικά, αλλά ακόμη και οι Άγγλοι στα όνειρά μου μιλάνε ελληνικά. Επαγγελματική διαστροφή ορ γουάτ;)