μπλογκόνειρα

Θυμάμαι ξαφνικά, λέει, ότι έχω δει μια απροσδιόριστη ταινία του Σέρτζιο Λεόνε και δεν έχω γράψει στο μπλογκ γι' αυτήν. Το μέγεθος της παράλειψης με σοκάρει. Πρέπει να γράψω γι' αυτήν όσο τη θυμάμαι με λεπτομέρειες (ακόμα και στον ύπνο μου έχω Αλτσχάιμερ). Αρχίζω να φτιάχνω στο μυαλό μου το προσχέδιο του ποστ. Σκοπεύω να αναφερθώ όχι μόνο στην ίδια την ταινία αλλά και στις ιδανικές συνθήκες προβολής (εγώ κι ο προτζέκτορας, επιτέλους μόνοι).
Ακόμα δεν ξεκίνησα το μπλογκ και μου έγινε άγχος, γαμώ τον ψυχαναγκασμό μου...
(Ελπίζω πάντως να δω σύντομα και στον ξύπνιο μου καμιά ταινία του Λεόνε, στη μεγάλη οθόνη εννοείται. Τελευταία φορά ήταν το Κάποτε στην Αμερική, πάνε κοντά δέκα χρόνια.)

Έτερο κουτοπόνειρο, στο ίδιο μήκος κύματος:
Μόλις έχω τελειώσει ένα βιβλίο του Λουντέμη, τη συλλογή διηγημάτων Λέσχη «Η Αθηνάς». (Μην μπείτε στον κόπο να το αναζητήσετε, είναι ανύπαρκτο· αν και διαβάζω τώρα ότι ο Λουντέμης διετέλεσε βιβλιοθηκάριος της Αθηναϊκής Λέσχης...) Το περίεργο είναι ότι μου άρεσε, παρά την προκατάληψή μου για τα παλαιάς κοπής βιβλία γενικά και τον Λουντέμη ειδικότερα. Θέλω λοιπόν να μοιραστώ αυτή την ευχάριστη έκπληξη με τους χιλιάδες αναγνώστες μου, και βάζω την ποστιέρα στην πρίζα.
(Η προφανής αφορμή του ονείρου είναι ότι αυτόν τον καιρό διαβάζω τον Γιούγκερμαν. Αν και το ξεκίνησα πολύ επιφυλακτικός, μου αρέσει πραγματικά. Η συνέχεια επί του μπλογκ προσεχώς.)