31 January 2011

σύνδεση με Κάιρο

Δυο λόγια βιαστικά και πρόχειρα για όσα συμβαίνουν στην Αίγυπτο. Χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς κρυφές ματιές σε καταξιωμένους μπλόγκερς, χωρίς μουσικό βιντεάκι. Έχω έναν σκασμό ποστ που αργοπεθαίνουν στα drafts, καιρός να γράψω και να ανεβάσω κάτι μια κι έξω.


Ντρέπομαι αλλά θα το πω: δεν πάει πολύς καιρός που έμαθα, με έκπληξη, ότι το καθεστώς στην Αίγυπτο μόνο δημοκρατικό δεν είναι. Επιστρέφοντας στο παρόν, τα όσα συμβαίνουν εδώ και μια βδομάδα στην πολυπληθέστερη αραβική χώρα με έχουν συνεπάρει. Στους σκατένιους καιρούς που ζούμε, μου φαίνονται μια όαση ελπίδας (χωρίς καμήλες και άλλα φολκλόρ).


Ο Μουμπάρακ βαστάει ακόμα, ίσως όμως όχι για πολύ. Πριν λίγο διάβασα πως ο στρατός ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να επιτεθεί στους διαδηλωτές και κάνει λόγο για δίκαια αιτήματα του λαού. Αν ο Μουμπάρακ χάσει και τον στρατό, αφού έχασε ήδη τη στήριξη της Αμερικής, τότε θα έχει αρχίσει πραγματικά η αντίστροφη μέτρηση γι' αυτόν.


Ο λαός της Αιγύπτου μετρά ήδη 150 νεκρούς τουλάχιστον, αριθμός που θα μας φαινόταν τρομακτικός αν δεν είχε εξευτελιστεί τόσο η έννοια της ανθρώπινης ζωής, όμως δεν το βάζει κάτω και οργανώνει αύριο την ενδεχομένως καθοριστική πορεία του ενός εκατομμυρίου. Πριν λίγο, έτυχε να δω ειδήσεις (τηλεόραση βλέπω μόνο κατά τύχη). Μιλούσε ένας διαδηλωτής, με το πάθος που έχουν οι ανώνυμοι άνθρωποι όταν γράφουν ιστορία, και έλεγε πάνω-κάτω αυτά:
«Μαθαίνουμε ότι θα υπάρχουν ελεύθεροι σκοπευτές στις ταράτσες των κτιρίων για να μας εμποδίσουν να διαδηλώσουμε, όμως δεν μας νοιάζει. Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε τη ζωή μας προκειμένου να κερδίσουμε.» (το νόημα ήταν ακριβώς αυτό, με λίγο διαφορετική διατύπωση ίσως)

Μεγαλείο. Μοιραία αναρωτήθηκα τι θα κάναμε στη θέση του εμείς· εσύ· εγώ. Θυμήθηκα το
Welcome (μια εξαιρετική και πολύ δυνατή ταινία, παρά το αναπόφευκτο μελό στο τέλος): ο ήρωας, νεαρός Κούρδος λαθρομετανάστης (αγαπημένη λέξη όλων αυτές τις μέρες) είναι αποφασισμένος να διασχίσει κολυμπώντας τη Μάγχη (32 χιλιόμετρα), καθώς είναι ο μόνος τρόπος για να ξαναβρεί την αγαπημένη του. O Γάλλος προπονητής κολύμβησης που μαθαίνει κολύμπι στον Κούρδο λέει στην πρώην γυναίκα του (την οποία θέλει ακόμα):
«Περπάτησε 4000 χιλιόμετρα για να τη βρει. Τώρα θα διασχίσει κολυμπώντας τη Μάγχη. Εγώ δεν θα μπορούσα ούτε τον δρόμο να διασχίσω για να σε ξανακερδίσω.»


Εύχομαι η Αίγυπτος να ξαναβρεί γρήγορα την αγάπη της, κι εμείς να μπορέσουμε να διασχίσουμε τον δρόμο. Τουλάχιστον...

18 comments:

  1. Δεν ξέρω καλέ μου chien, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό που συμβαίνει στην Αίγυπτο δεν είναι απλά ένα εθνικό ζήτημα. Δεν θα τελειώσει τόσο εύκολα και θα εξαπλωθεί. Και στη λύση κάπου θα ξανα-βάλουν και το χεράκι τους οι ΗΠΑ (600 δις επένδυση τους είναι η Αίγυπτος άλλωστε...)

    (Σόρι αν ακούστηκα σαν κομματόσκυλο που μοιράζει φυλλάδια στα αμφιθέατρα, δεν είμαι.)

    ReplyDelete
  2. Η ανατροπή του Μουμπάρακ είναι δεδομένη, το θέμα είναι το μετά. Ποιοι θα επικρατήσουν και με ποιον τρόπο; Αυτό θα καθορίσει πιστεύω σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις στην περιοχή. Aναμένοντας, λοιπόν. Ελπίζω μόνο να μην είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.

    ReplyDelete
  3. Léna, σίγουρα δεν είναι μόνο εθνικό ζήτημα. Την αρχή έκανε η Τυνησία, και ακολούθησε αραβικό ντόμινο: Αλγερία, Αίγυπτος, Υεμένη, Σουδάν, Ιορδανία, Μαρόκο. Παντού ισχυρή έκφραση λαϊκής δυσαρέσκειας ή/και παραχωρήσεις από τη μεριά του σκληρού καθεστώτος.
    Εννοείται πως οι ΗΠΑ βάζουν όπου μπορούν το χεράκι τους (και όχι μόνο), αλλά έχει ενδιαφέρον ότι από την αρχή των γεγονότων κράτησαν σαφείς αποστάσεις από τον Μουμπάρακ, ενώ στη συνέχεια τον άδειασαν θεαματικά, κι ας είναι (ήταν) υπερπολύτιμος σύμμαχός τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ επί Ομπάμα έγιναν πιο φιλελεύθερες, αλλά ότι είτε φοβήθηκαν την κατακραυγή της παγκόσμιας κοινής γνώμης εάν συνέχιζαν να στηρίζουν το καθεστώς, είτε είδαν ότι ο Μουμπάρακ είναι τελειωμένος και έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στη διάδοχη κατάσταση.

    Σόρι αν ακούστηκα σαν γεωπολιτικός αναλυτής, δεν είμαι. :)

    ReplyDelete
  4. Ιmmortalité4/2/11 14:15

    Θα μπορούσες όμως ;)

    ReplyDelete
  5. backpacker, αυτός είναι και ο δικός μου προβληματισμός. Ήθελα να το γράψω κι αυτό στο ποστ, αλλά το ξέχασα, και μετά δεν ήθελα να αλλάξω το κείμενο.
    Όσο χάρηκα με την επιτυχία της διαδήλωσης του ενός εκατομμυρίου, άλλο τόσο τρόμαξα με τα όσα ακολούθησαν. Τέλος πάντων, ίδωμεν (ή μήπως οψόμεθα;).
    Btw, ενδιαφέρον άρθρο του Δελαστίκ για το τι μπορεί να φέρει η επόμενη μέρα εδώ.

    ReplyDelete
  6. Immor, πράγματι. Ειδικά η ανάλυση για το τι βάζουν πού οι Αμερικάνοι ήταν très géopolitique. :p

    ReplyDelete
  7. Ιmmortalité7/2/11 16:23

    :)

    Εσύ Ανταλού δεν θα γράψεις για το φόβο;

    ReplyDelete
  8. Ιmmortalité8/2/11 14:32

    Γι αυτόν! Με το να μη μου στέλνεις με μαιλ τα νέα σχόλια δεν απάντησα εγκαίρως... :(

    ReplyDelete
  9. Α, δεν είχα ιδέα, δεν με ενημέρωσε κανείς. :p
    Τώρα δηλαδή πρέπει να τα διαβάσω όλα αυτά; Μπλογκονηστεύω τον τελευταίο καιρό...

    Όσο για τα σχόλια, κάνε βρε παιδί μου ένα προφίλ στο Blogger, τζάμπα είναι.
    Τελικά δεν θυμάμαι, με τα feeds δεν είδες χαΐρι; Για δες κάτω-κάτω την επιλογή Subscribe to: Post Comments (Atom), παίζει;

    ReplyDelete
  10. Μπλογκονηστεύω.
    Τι μαγική λέξη βρήκατε πάλι!...

    ReplyDelete
  11. Οι λεξιπλασίες που αρχίζουν από μπλογκ- είναι a dime a dozen (πρέπει να υπάρχει αντίστοιχη έκφραση στα ελληνικά, αλλά μου διαφεύγει τώρα). Χτες και σήμερα αρτύθηκα πάντως.

    (Αυτή η εναλλαγή ενικού-πληθυντικού με αμηχανεύει...)

    ReplyDelete
  12. Χαχαχαχαχα...
    Πανωραίο!...

    (για το εξαιρετικό μέηλ θα επανέλθω πάραυτα)

    ReplyDelete
  13. Ιmmortalité1/3/11 21:06

    Τοκ τοκ!
    (κρυφοκοίταγμα από τη μισάνοιχτη πόρτα)
    Είναι κανείς εδώ;

    ReplyDelete
  14. Είναι και δεν είναι...

    ReplyDelete
  15. Immortalité2/3/11 02:17

    Ωχ! Εκτός από γάτο, ο Σρέντινγκερ είχε και σκύλο βλέπω. ;)

    Άμα είναι καλά αυτός που είναι δεν πειράζει που δεν είναι...

    ReplyDelete
  16. Anonymous4/3/11 08:28

    Κάτι συμβαίνει? Εύχομαι να είναι όλα καλά και να μας ανοίξεις το παράθυρο.
    Ενας φίλος mga.

    ReplyDelete
  17. Immor, αν ποτέ φτιάξω άλλο μπλογκ, θα το βαφτίσω Ο σκύλος του Σρέντινγκερ. Περιγράφει τέλεια τόσο την αμφιθυμία όσο και την αναποφασιστικότητά μου. :)
    Όσο για τα πλάγια, μάλλον έχω περάσει σε μια κατάσταση πέρα από το «καλά» και το «κακά». Κάτι σαν la belle indifférence, για να συνεχίσουμε να μιλάμε επιστημονικά. :p

    Ανώνυμε φίλε, όχι, δεν συμβαίνει κάτι, όχι κάτι κακό τέλος πάντων.
    (Είδα κι έπαθα, αλλά νομίζω ότι αποκωδικοποίησα το mga. Αν είσαι αυτός που νομίζω, καλορίζικο το νέο τσαρδί!)

    ReplyDelete