Τελικά το νούμερο ένα πλεονέκτημα του home theater έναντι του σινεμά δεν είναι ούτε το άραγμα στον καναπέ, ούτε ότι μπορείς να διακόψεις την ταινία όποτε σε πιάσει κατούρημα. Είναι ότι μπορείς να πλαντάξεις στο κλάμα με την άνεσή σου. Chien andalou speaking.
Πού να δεις και κάποιον, απλό κοπρόσκυλο, που κλαίει με το παραμικρό προσπαθώντας να κρυφτεί από τη σύζυγο, που κλαίει κι αυτή.Ακόμη και τραγουδώντας.
ReplyDeleteΤα δέοντα.
Προσωπικά, ουδέποτε με απέτρεψε η παρουσία άλλων θεατών στη σκοτεινή αίθουσα να πλαντάξω στο κλάμα -- τολμώ μάλιστα να πω ότι να κλαίει κανείς με παρέα είναι εξόχως λυτρωτικό.
ReplyDeleteπροσυπογράφω,
ReplyDeleteυγ. αν και η απόδοση του δικού home theater με κάνει να κλαίω από τα νεύρα μου πριν αρχίσει η ταινία.
Συν-επίκουρε, τι μου θύμισες... Όταν ήμουν γύρω στα πέντε, το πολύ έξι, το πάθαινα ακούγοντας ένα συγκεκριμένο τραγούδι. Δυστυχώς δεν θυμάμαι ποιο ήταν, ίσως κάποιο των Abba (you get the picture). Όταν είπα στη μητέρα μου πως όταν ακούω το τάδε τραγούδι κλαίω, μου απάντησε αφοπλιστικά «μην το ακούς τότε». :))
ReplyDelete(την είχα από μικρός την πετριά φαίνεται)
psifio, εγώ το έχω το κομπλεξάκι μου και δεν τη βρίσκω να δακρύζω/κλαίω μπροστά σε άσχετο κόσμο· καλά-καλά ούτε με δικούς μου ανθρώπους νιώθω άνετα. Μην ξεχνάς επίσης ότι για μας τα αγοράκια τα δάκρυα δημοσίως απαγορεύονται διά ροπάλου.
lemonotsifti, για κάποιο λόγο ήμουν βέβαιος ότι θα προσυπέγραφες. Εγώ δεν έχω καν home theater, οπότε έχω γλυτώσει από τα κλάματα του τύπου που περιγράφεις.