(ναι, καλά θυμάστε: ο τίτλος αρχικά ήταν στο κινητό του Τζον Μάλκοβιτς (sort of), αλλά τον άλλαξα)
Στο μετρό· γυρίζω από τη δουλειά. Έχω στο χέρι το κινητό: μόλις έχω στείλει ένα καίριο μήνυμα (κάτι σαν τις παρεμβάσεις του Παπούλια) και περιμένω την ενδεχομένως καθοριστική απάντηση. Στην επόμενη στάση μπαίνει και κάθεται απέναντι μου γυναίκα ψηλή, μαύρα μακριά μαλλιά, όμορφη τέλος πάντων. Έχει κι αυτή το κινητό στο χέρι, διαβάζει κάποιο μήνυμα κι ύστερα αρχίζει να γράφει την απάντηση. Κάθε τόσο σκάει ένα χαμόγελο. Μ' αρέσει να βλέπω ανθρώπους να χαμογελάνε μόνοι τους, αυθόρμητα. Μ' αρέσει να βλέπω ειδικά αυτήν να χαμογελάει· γίνεται πιο όμορφη. Μοιραία λοιπόν, φαντασιώνομαι ότι έχουμε πέσει σε ένα mobile warp: το καίριο μήνυμά μου το πήρε η ωραία άγνωστη, το διαβάζει χαμογελώντας και μου γράφει αμέσως την πολλά υποσχόμενη απάντηση.
Κατέβηκα πριν πάρω το μήνυμα.
Τέλειο. Σήμερα όλοι σας,όσοι εγώ διαβάζω, είστε απολαυστικοί, ακόμη και με καρφιά στον Κάρολο τον τουρκοφάγο.Η τελευταία δε φράση σου, είναι το απαύγασμα όλων των υλακών. Τα δέοντα.
ReplyDeleteΜάρβελους. Και αποδώ κι εμπρός θα υπάρχουν διάφοροι/ες που όποτε κοιτάνε το κινητό τους στο μετρό θα σκέφτονται αυτό το ποστ και θα χαμογελάνε μόνοι τους...
ReplyDeleteΧαίρομαι που σας άρεσε, αν και σας βρίσκω υπερβολικούς και με αμηχανεύετε. :)
ReplyDeleteΣυνεπίκουρε, νιώθω άσχημα που τον τελευταίο καιρό δεν παρακολουθώ σχεδόν καθόλου την μπλογκόσφαιρα, και ιδίως που δεν διαβάζω ανθρώπους που με διαβάζουν. Κάτι ο περιορισμένος χρόνος, κάτι που έχω βγει λίγο από τη φάση του blogging, αλλά πάνω απ' όλα το ότι λειτουργώ με τα φεγγάρια μου...
psifio, να που τελικά δεν πέρασες στην ιστορία ως ο νέος άνθρωπος από το Πόρλοκ. (αυτό σημαίνει ότι εγώ δεν είμαι ο νέος Κόουλριτζ; να πάρει!) Για την ακρίβεια, μπορεί να μην το έγραφα καν αν δεν επέμενες. ;)
Πες μου όμως, πόσοι ακριβώς πιστεύεις ότι «όποτε κοιτάνε το κινητό τους στο μετρό θα σκέφτονται αυτό το ποστ και θα χαμογελάνε μόνοι τους»; Ένας; Δύο;; ΤΡΕΙΣ;;; (κάπου εκεί με εγκατέλειψε η φαντασία μου)
Και μπαϊδεγουέι, από πότε βάζεις αποσιωπητικά εσύ; Τα ύστερα του κόσμου!
Το 'χω πάθει και εγώ αυτό :)
ReplyDeleteΑ, να σου πω, κι εμένα μου άρεσε (έτσι για το ρεκόρντ).
ReplyDeleteImmor, ποιο ακριβώς;
ReplyDeletex-ray, δηλαδή δεν θα με πάρεις με τις ντομάτες; (inter-blog allusion, αγαπητέ αναγνώστη)
Να είμαι στο μετρό και να στέλνω μήνυμα και να χτυπάει ειδοποίηση στο κινητό του απέναντι και να πέφτει μια αμηχανία και πολλά χαμόγελα...
ReplyDeleteΑ, δεν παίζω, το δικό σου είναι καλύτερο!
ReplyDeleteΜπορεί, αλλά κανείς δεν μου αφιέρωσε μια ανάρτηση αποκαλώντας με λα μπελ μυνηματρίς. ;)
ReplyDeleteΜας ξέχασες? Ελπίζω να είσαι καλά.
ReplyDeleteΧάθηκες και ανησυχούμε. Μίλα μας και μη μας αγαπάς, δεν πειράζει. Είσαι καλά βρε;
ReplyDeleteΚαλά είμαι, απλώς είμαι γάιδαρος... Δεν σας μιλώ αλλά σας αγαπώ. :)
ReplyDeleteΈχω βγει εντελώς από τη φάση των μπλογκ για διάφορους λόγους, αλλά δεν θα ήθελα να αφήσω το παρόν να πεθάνει τελείως. Τέλος πάντων, αύριο φεύγω για τα μπάνια του λαού, οπότε ες Αύγουστον τα σπουδαία.
"απλώς είμαι γάιδαρος"
ReplyDeleteΚαι γω που νόμιζα πως είσαι σκύλος :)
"αλλά δεν θα ήθελα να αφήσω το παρόν να πεθάνει τελείως".
Πως λέμε ολίγον έγκυος; Προσεχώς και ολίγον πεθαμένος :p
Καλά να περάσεις. Βούτα και για μας! :)
Γύρισα χτες...
ReplyDelete(πλάκα έχουν οι μεταχρονολογημένοι διάλογοι)
Ανταλού ελπίζω να είσαι καλά και να λείπεις επειδή είσαι κάργα ερωτευμένος και ταυτόχρονα δεν προφταίνεις την υπέροχη και καλοπληρωμένη δουλειά σου.
ReplyDeleteΚοίτα τώρα πως νοιάζεσαι για κόσμο που αν τον συναντήσεις δεν θα πεις ούτε γεια...
Ένας χρόνος και μία μέρα από την τελευταία ανάρτηση.
ReplyDeleteΠες είμαι καλά και λείπω ταξίδι για δουλειές.
Ελπίζω να μην θυμώσει ο φίλτατος που απαντώ εκ μέρους του, αλλά έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Ναι, είναι καλά και χαιρετά.
DeleteΚαλημέρες.
Καθόλου δεν πειράζει! Ίσα ίσα!
DeleteΑφού είναι καλά, όλα καλά.
Αντιχαιρετούμε πες του :)
Τι φασαρία είναι αυτή; Ούτε να κοιμηθούμε δεν μπορούμε σ' αυτό το ρημαδομπλόγκ...
DeleteΠαπαδουλίζουν τα μάτια μου; :)
Delete