09 October 2010

Τυχαίο;

Pas du tout!
Μετά από τόσους μήνες που είχα σκυλοβαρεθεί (pun intended) να ακούω την καραμέλα «τυχαίο; δε νομίζω», έμαθα τελικά την προέλευσή της, μόλις το περασμένο Σάββατο. Το ακόμη πιο ντροπιαστικό της υπόθεσης είναι ότι το μυστήριο μού έλυσε η μητέρα μου (ουδεμία σχέση με τη
Μητέρα του σκύλου).
Οκ, το είπα. Υποθέτω ότι είμαι η ντροπή της γενιάς μου.
(Σημαντική λεπτομέρεια: δεν έχω τηλεόραση.)

Κανονικά θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου τη δίνουν όλα αυτά τα catch-phrases που ξεπετάγονται από τις διαφημίσεις, τον Λαζόπουλο, το βίντεο της Τζούλια(ς) και δενξερωγωτιάλλο, και πώς τελικά καταλήγω να τα χρησιμοποιώ κι εγώ, αλλά βαριέμαι και δεν το έχω καθόλου.

2 comments:

  1. Μου τη δίνουν εξίσου τα catch-phrases και τα κλισέ. Με τα δεύτερα, δε, έχω σχέση αγάπης μίσους...
    Διάβασα τα ποστς σου και σε αρκετά σημεία βρήκα σκέψεις μου, χωρίς αυτό ασφαλώς να σημαίνει ότι σκεφτόμαστε το ίδιο, σε περισσότερα σημεία χαμογέλασα.. Ο τρόπος που γράφεις μού ταιριάζει ως αναγνώστρια. Εκτός από κοινές αγάπες μοιραζόμαστε και κοινές αντιπάθειες (βλ. Λάλα), πλας, όταν παρατήρησα σε τούτο το ποστ ότι τονίζεις λόγω εγκλιτικών, έφτασα στα πρόθυρα της συγκίνησης (περίπου αστειάκι το προηγούμενο, το οποίο, όμως, προδίδει την τάση μου να δίνω έμφαση στις γελοιωδέστερες των λεπτομερειών).
    :)

    ReplyDelete
  2. Μα κι εγώ έχω μια αμφιθυμία με τα κλισέ. Μια φίλη λέει ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στο κιτς· εγώ πάλι λέω ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στα κλισέ.
    Είναι όμορφη αυτή η σύμπτωση σκέψεων και προτιμήσεων όταν συμβαίνει, αν και συχνά είναι απατηλή, αφού έχουμε την ανάγκη να βρούμε το όμοιό μας και, εν ανάγκη, να το κατασκευάσουμε. Σταματάω εδώ όμως, γιατί ξυπνάει ο Κοέλιο μέσα μου.
    Το ότι ο τρόπος που γράφω ταιριάζει σε κάποιον είναι παρήγορο, δεν ξέρω όμως αν ταιριάζει σε μένα. Εννοώ ότι είναι υπό συνεχή διαμόρφωση, νιώθω ότι δεν έχω ένα συγκεκριμένο ύφος, επηρεάζομαι υπερβολικά από το στυλ των άλλων κλπ. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το περιεχόμενο. Έχει τη γοητεία του όλο αυτό, μένει να δούμε για πόσο.

    ΥΓ Χαίρομαι που, τεχνηέντως ή μη, δεν έγραψες ούτε ένα «μ' αρέσει». ;)

    ReplyDelete